Ter plekke afgeleverd en gestrand, begon ik aan mijn zoektocht tot inschrijven. Het viel meteen op dat het aantal leden van de witte brigade sterk gereduceerd was omwille van de brugdag.
Helemaal niets mis mee, versta mij niet verkeerd, maar misschien had men hier ook naar de patiënten toe wat rekening mee kunnen houden, niet? Met minder personeel draaien, betekent in de praktijk vaak ook dubbel zo lange wachtlijsten. Helaas, pindakaas...deze veronderstelling bleek helemaal te kloppen.
Nadat men rond 8u bloed had afgenomen om te kijken of de stamcelcollecte zou kunnen doorgaan, kreeg ik (pas) rond 13u de uitslag: "Meneer De Jaeger, helaas, maar de aferese zal vandaag niet kunnen doorgaan."
Tjakka, dat slaat dan behoorlijk in hoor. Niet zozeer het resultaat ontgoochelde mij, want dat had ik vooraf ook als mogelijkheid ingecalculeerd... nee, het was die mallemolen die er aan vooraf ging die mij danig frustreerde en pissig maakte. En eerlijk gezegd... zennnnnnnnnnnn... hielp niet echt.
Uit onderzoek bleek dat mijn bloedplaatjes en witte bloedlichaampjes onvoldoende hersteld waren en ik dus eerst enkele zakken van het gele en rode vocht moest toegediend krijgen, vooraleer men tot collecteren kon overgaan. Het hele circus zou dan opnieuw kunnen doorgaan op maandag aanstaande. Pffft, weer 4 spuiten in die bil om het proces te stimuleren! Je hebt nu eenmaal van die dagen dat het allemaal wat tegenzit. Wel, vandaag was zo'n dag!Het voelt de laatste dagen allemaal wat zwaarder aan: de pijn neemt toe in benen en armen; metaalsmaak in de mond; eetlust vermindert; dagelijks lichte hoofdpijn; vervelende speldenprikken in voeten en handen...
Het hele gedoe begint door te wegen: de opeenvolging van chemokuren, de vele ziekenhuisbezoeken, het aanprikken voor bloedonderzoeken... Zowel fysiek als mentaal voel ik mijn lijdensweg. Maar ik probeer de focus te behouden...mijn doel voor ogen te houden en dan lukt het weer! Geen paniek, el positivo haalt nog met gemak de bovenhand.
Maandag, 5 mei 2014: Vandaag zou een nieuw bloedonderzoek moeten uitwijzen of de aferese kon doorgaan of niet. Rond de middag kreeg ik het goede nieuws te horen. Mijn bloedwaarden waren voldoende in orde om van start te gaan. Oef! In een koele kamer werd ik vakkundig vastgekoppeld aan een machine die autonoom zou zorgen voor het collecteren van mijn stamcellen. Ik moest wel gedurende 6 uur (!) stil (onbeweeglijk) liggen om een optimaal resultaat te bereiken. Ik wist niet dat 'stil' liggen zo 'vermoeiend' kon zijn!
In mijn linkerarm stak de verpleger een infuus waaruit de machine mijn bloed opzoog en via een kluwen van kabeltjes en buisjes in deze vreemde machine kwam mijn gefilterd bloed dan via een kathedertje in mijn rechterarm terug in mijn lichaam. Eén of andere berekening bepaalde dat deze aferese ongeveer 2,5 miljoen stamcellen zou moeten opleveren. Dat is het aantal dat ik zou nodig hebben om nadien op een veilige en succesvolle manier de transplantatie te kunnen laten doorgaan. Rond 20u30 bleek echter dat men slechts 2 miljoen cellen had kunnen verzamelen en moest ik de hele procedure de volgende dag herhalen. Gelukkig was de stil-lig-periode dan slechts 3 uur, waardoor het ook wat draaglijker was. Het is een bizar gevoel dat ik thans weet dat deze stamcellen ergens opgeborgen liggen in één of andere vriesruimte en dat zij uiteindelijk binnen enkele weken/maanden mijn redding kunnen betekenen... Het zet heel wat zaken in een ander perspectief hoor.
Het hele proces van de voorbije dagen is behoorlijk vermoeiend geweest. Toen de arts mij dan ook nog eens liet weten dat ik best nog een nacht daar kon blijven, zodat men de volgende dag mijn bloed kon onderzoeken...heb ik toch wat van mij afgebeten. Ik vond dat zo'n onderzoek evengoed door de huisarts kon gedaan worden en het niet nodig was om nog langer in het ziekenhuis te verblijven. Blijkbaar was die gedachte nog zo gek niet, want even later mocht ik dan toch naar huis. "Naar huis kunnen gaan" is vooral een positieve boost voor de mentale weerbaarheid. De betekenis van 'thuis-komen' is voor mij echt wel belangrijk en betekenisvol geworden. Ik schat de waarde en kracht er van ook bewust hoger in dan enkele jaren terug.Ik hoop enerzijds dat ik de volgende dagen/weken wat recuperatietijd krijg, om zo weer voldoende energie en kracht op te bouwen voor wat nog moet komen.
Anderzijds besef ik ook dat ik steeds dichter bij mijn doel kom. Stilaan kom ik bij de laatste fase van mijn behandelingsproces, nl. het transplanteren van mijn 'gezonde' stamcellen, gekoppeld aan een relatieve lange herstelperiode in een isolatieruimte. Meer nieuws hierover in een volgend schrijven!
