28 april 2014: 't Is fuif in mijn lijf...

Ja inderdaad, beste volger, mijn bloed danste gisterenmorgen bijna letterlijk doorheen mijn langzaam ontwakende lichaam. Och ja, misschien wat overgoten met enige overdrijving... maar zo voelde het alleszins toch aan. Gisteren en vandaag dus telkens nog 2 spuiten in de bil gekregen - met als doel het losweken van stamcellen van mijn beenmerg, zodat men die aanstaande vrijdag dan hopelijk in grote hoeveelheden kan collecteren, invriezen en nadien transplanteren - en stante pede al volop deze tintelende reactie. Wow en miljaar, het moet verdomd sterk spul zijn wat in die spuitjes zit! Ik hoop dat ik de harde 'party people' nu niet op ideeën gebracht heb en morgen HLN niet uitpakt met: "Een nieuwe hype in glamour land...shaking blood voor een wervelend avondje uit!"
Mijn geliefde 'nurse of the night' had mij wel - in haar gekende stijl - gewaarschuwd voor de spierpijnen die nog zullen volgen. Volgens haar zou dit mogelijk aanvoelen als een zware griepaanval, waarbij vooral de lange spieren stram, stijf en pijnlijk over de knoken trekken. Bedankt mijn lieve 'nurse', voor die eerlijke informatie! De dafalgan staat dan ook al netjes binnen handbereik.
Maar, héé hoo, stop eens even! Vooraleer ik verder kan met dit verhaal probeer ik kort de leemte er tussen (toch al 3 weken geleden) wat op te vullen.
Op dinsdag, 22 april 2014 vertrok ik dus weer richting UZL. Het was toch wel een spannend moment, want een PET en een CT-scan moesten - na 2 chemokuren - duidelijk maken of al die chemo ook effectief was aangeslagen of niet... Op zo'n moment wordt een mens een tikje stiller, een ietsje onzekerder en dan spoken plots de meest vreemde gedachten doorheen die drommelse hersenpan. Na enkele uren van testen ondergaan, volgde dan toch het verdict: de chemo was wel degelijk aangeslagen en op de scans waren alle kwaadaardige gezwellen opnieuw verdwenen. Opluchting en vreugde en het gevoel van weer een hindernis in mijn nieuwe behandeling overwonnen te hebben, overvielen mij spontaan. Uiteraard was dit het nieuws dat ik graag wou horen en waar ik ook vurig op hoopte, maar het is en blijft toch steeds bang afwachten. Naast de lichamelijke last en ongemakken, is zeker ook dit mentale luik ontzettend belastend voor een kankerpatiënt. Vreemd, maar op de één of andere manier kan ik daar zelf wel goed mee om. Ik vermoed dat het mijn basis - de fond zoals ze in de volksmond zeggen - zal zijn, die mij nu een handje vooruit helpt. Ik ben dan ook al diegenen die vroeger en nu mee geholpen hebben met het uitbouwen en versterken van die basis ontzettend dankbaar: in de 1ste plaats mijn ouders, maar zeker ook familie, Chiro, jeugdclub, vrienden, collega's, partners, kinderen...en ja, waarom niet ook mijzelf en zijn het dan toch die genen die op dat vlak wel hun werk doen...?
Na deze hindernis konden we weer voort. Het geeft nieuwe moed en zin om door te gaan en zonder morren zet je dan ook de volgende stap van jouw behandeling. Na overleg met het oncologisch team werd wel besloten om 1 component uit mijn chemo DHAP III te vervangen door een minder toxische medicijn. Uit onderzoek bleek namelijk dat dit product voor mij blijvende gehoorschade bezorgde. Maar mits wat aanpassen kon de nieuwe chemo-mix weer volgens het aloude patroon vanuit baxters via de aderen in mijn lijf vloeien.
Mijn kamergenoot was weerom iemand nieuw. De man was echt een hoopje miserie. In andere tijden zou ik hem graag hulp geboden hebben of tenminste begrip opgebracht hebben voor zijn droefenis, maar nu lukte mij dat minder tot zelfs niet. Ik heb gewoon onvoldoende kracht en energie om die toestanden er nog bij te nemen. Sorry daarvoor, maar ik veronderstel en vermoed dat het nu ook even niet moet. Het hoopje ellende kon haast niet meer spreken, noch eten, wat toch wel basisbehoeften zijn! Hallo!?
Een mens staat daar zelden bij stil... enkel in zo'n situatie worden we er dan keihard mee geconfronteerd. Ik denk dat ook menig bezoeker, die ik langs deze weg alvast wil bedanken voor de steeds aangename visites, ook wel even heeft moeten slikken. Als ik eerlijk ben, lieve mensen, het zet mij alvast tot nadenken: over hoe de wereld draait en blijft draaien... over het 'iets' of 'niets' van/na dit alles... Misschien is dit wel 'good stuff' om mee te nemen naar een volgend schrijven...? Verdiepen, zoals wij dat dan zo mooi kunnen verwoorden.

En wat is nu mijn planning voor de komende weken en maanden?

Ik probeer er wat logica en structuur in te krijgen en deel het vrijblijvend mee:
- Vanaf 27 april t.e.m. 1 mei: 2 x per dag een spuit voor het stimuleren van de stamcellen (zie uitleg boven).
- Vrijdag, 2 mei (en misschien ook nog op 3 en 4 mei): collecteren van stamcellen, die dan op een speciale wijze ingevroren worden, om nadien terug te kunnen inplanten in mijn lichaam.
- Vanaf 13 mei t.e.m. 15 mei: opname ziekenhuis voor DHAP IV.
- Vanaf 2 juni: vermoedelijke opstart van de transplantatie van mijn stamcellen, met eerst nog een laatste en straffe chemo, waarbij bijna alle bloedplaatjes, witte en rode bloedlichaampjes vernietigd worden. Hun waarden worden dan quasi tot nul herleid. Vanaf dat moment moet ik in een soort van quarantaine blijven, aangezien net die lage bloedwaarden er voor zorgen dat mijn afweerschild volledig lam zal liggen en het kleinste virusje meteen ook gevaarlijk tot fataal kan zijn. Die periode van quarantaine kan dan weer schommelen tussen de 2 tot 6 weken, afhankelijk van recuperatie en herstel.
- Na 2 of 6 weken kan ik dan starten met een 'verplichte' rustperiode.

U leest het goed dat ik 'verplicht' schrijf, want mijn motivatie om weer aan de slag te gaan, is enorm. Je kan niet geloven hoeveel zin en goesting ik heb om weer tussen leerlingen, leraren en ouders te mogen rondlopen. De dokters vinden die motivatie trouwens een sterke troef in mijn genezingsproces.
Gisteren heb ik dan ook een nieuw bezoekje gebracht aan de school. Het voelde zo fijn en goed aan om kinderen en collega's terug te zien. Die maandag is werkelijk voorbij gevlogen, maar de herinneringen zullen nog lang nazinderen. Ik neem die intense en warme momenten mee, om ze dan voorzichtig te openen en te koesteren bij weer moeilijke momenten, zodat ik opnieuw goed besef waarom ik dit parcours wil doorlopen.

Om te eindigen, wil ik wat gezonde reclame maken voor iets 'Lekker echt Lekker', maar zonder Beemster! Niet zo lang geleden... ben ik nog even langs geweest in de nieuwe broodjeszaak van Claudia en Wim, in de buurt van het Coloma te Mechelen. Mooi om te mogen zien hoe mensen met al hun passie dingen realiseren en tevoorschijn toveren. Hoe ze daarin opgaan en enkel het beste willen naar voren brengen. Knap  van hen en ik ben er van overtuigd dat zij ook nu weer - op hun gekende wijze - dit project als een 'pièce unique' gaan doen slagen. Misschien ga ik vandaag gewoon nog eens lang? Doen we! Gaan met die banaan en Hasta la Vista!