DHAP II - 1 april 2014...visje?

DHAP II?
Heel wat lezers (of noem ik jullie voortaan maar gewoonweg 'volgers') zullen wellicht 1 of beide wenkbrauwen fronsen bij dit vreemd-ogende woord. Sommigen onder jullie - diegene met een aangeboren voorliefde voor geschiedenis - denken misschien wel dat ik kom aandraven met één of andere farao uit de Egyptische oudheid, die dan ergens te Caïro bij zijn soortgenoten als RAMSES II en APEPI begraven zou liggen?
Andere volgers zullen dit woord - vanuit hun interesse voor de muziek - misschien wel eerder linken aan het PRAGA KHAN van Maurice Engelen of aan DAFT PUNKT, pioniers van de Franse dancemuziek?
Helaas, beste volger, het is veel minder spektakelrijk dan wat had kunnen opborrelen uit onze diepste fantasiewereld. Het is simpelweg een logische samensmelting van enkele beginletters van de ingrediënten uit mijn chemo-cocktail, waarvan ik jullie echt wel de exacte (en uiteraard moeilijke) woorden wens te besparen.

Op 1 april (geen grap, noch vis) mocht ik dus starten met de 2de cyclus van de DHAP-chemo. Weerom moest ik 3 dagen en 2 nachten vertoeven en verblijven te Hotel UZL. Ik wist nu wel wat mij te wachten stond en dat gaf mij toch wel ergens wat rust. Ik heb ook de tijd genomen om mijn vorige schrijfsels eens te herlezen en ik besef dat ik soms wel een aantal persoonlijke zaken neerpen. Ook ben ik er mij bewust van dat ik schrijf vanuit mijn hart en dan zitten er rondom mijn woorden en zinnen sowieso ook tal van emoties verweven. Maar dat is ook de keuze die ik gemaakt heb, toen ik mij had voorgenomen om met een blog te starten. Het moest mijn verhaal worden en dan is de kans inderdaad bestaande dat de waarheid allicht geweld aangedaan wordt. Ondanks dat risico, wil ik toch blijven gaan voor die persoonlijke aanpak, waardoor, volgens mijn bescheiden mening, dit schrijven ook 'uniek' blijft.

Dit voorlaatste woordje brengt mij dan meteen naadloos tot bij het spontane en best wel vrolijke bezoek van enkele vrienden, tijdens het weekend vooraf aan mijn 2de ziekenhuisopname. Het is wellicht een torenhoog cliché, maar spontane bezoeken zijn vaak de leukste. Ik kreeg dus visite van 3 vrolijke knapen : Dirk, Paul en Jean-Marie. Het was al vlug duidelijk dat deze broeders niet rechtstreeks van het thuisfront kwamen, maar reeds enkele uren vergadertijd achter de rug (of achter de kiezen?) hadden, waarvan ik vermoed dat niet het brood noch het water hen tijdens dit intens denkproces hebben rechtgehouden. Maar laat ons duidelijk wezen, mijn beste heren, daar is volstrekt niets mis mee (de beste stuurlui weten nog steeds niet waarom je maar beter één vogel in de hand hebt dan 10 in de lucht...doordenkertje). Aangezien deze vrienden niet terugdeinzen voor 1 lekker flesje rode wijn (op 1 been kan je niet staan, maar wat doe je dan met 3?), werden de gesprekken met de minuut vrolijker, interessanter... Het werd voor de toeschouwer - ter plekke aanwezig - een prachtig spektakel, zonder beeldbuis, maar puur en 'live' amusement: lachen, zeveren, plannen maken, ideeën opperen, straffe uitspraken...het totaal-pakket kwam aan bod hoor. Maar wat mij vooral ook bijblijft, is weerom de oprechte bezorgdheid en het warme meeleven met mijn persoontje. Bedankt voor die steun, gasten! Het zijn die dingen die mij deugd doen en mij rechthouden in deze periode. En ja hoor, die plannen voor cultuurhuis De Melkerij komen allemaal wel in orde. Jullie hebben trouwens een prachtige mix van creativiteit en nuchterheid, van realisme en dromerij, van lef en enig voorbehoud... Als jullie dat allemaal een plek kunnen geven en iedereen zich bewust is (en wordt) van zijn eigenste talent, tja dan wordt dit een super-team. Rock n' roll en wiet, cultuur op eigenzinnige wijze, de cultuurmaffia voorgoed verbannen...als dat niet als 'uniek' smaakt! Geloof mij maar, want geloven is nu net één van mijn talenten.

Vervolgens heb ik ook opnieuw een stap gezet naar die lang verwachte ontmoeting met mijn oud-collega, juf Agnes. Eindelijk hebben we die tijd weer vrij gemaakt om bijeen te komen. Het was gewoon veel te lang geleden en de ontmoeting was het elke minuut meer dan waard. Zo zie je maar, wanneer mensen elkaar liggen, dat een band niet snel verbroken wordt. We hebben vooral gepraat over heel veel menselijke zaken, maar ons ook gewaagd aan het ophalen van anekdoten uit het verleden, toen we beiden nog in onze 3de kleuterklassen stonden. Soms heb je onmiddellijk door dat het klikt en dat was in ons geval ook wel zo. Maar we hebben er ook wel wat inspanningen voor moeten doen om deze samenwerking te laten klikken, want geloof me, niets is vanzelfsprekend. Openheid, engagement en op tijd en stond een gezonde dosis relativeringsvermogen, waren volgens mij de 3 belangrijkste eigenschappen tot het slagen van onze goede samenwerking. Uit die collegiale band is zelfs wat meer gegroeid, namelijk een mooie vriendschap. Bedankt (juf) Agnes (tja we blijven juf en meester zeggen) voor de warme ontvangst, de rustgevende wandeling en de après-wandeling-beleving. Ik heb er van genoten en ik vermoed jij ook.

De dag voor mijn opname heb ik dan ook nog hulp gekregen voor het onderhouden van mijn tuin. Met man (en vrouw) en macht zijn deze mensen er in gevlogen: bedankt Juul, Jokke, Anne, Lief, Jos, Mia en Gerda (en Annelies voor de afwas). Jullie hebben meer dan bergen verzet. Het waren volgens mij de Alpen en de Pyreneeën te samen die op één namiddag beklommen werden. Hopelijk hebben de tomatensoep en de spaghetti bolognaise jullie hard labeur wat kunnen compenseren?

Maar nu terug naar DHAP II.
Al vlug werd duidelijk dat een hereniging met mijn vorige kamergenoot, Christophe er niet in zat. We hebben ons dan maar beperkt door het brengen van enkele bezoekjes aan elkaar en die vielen ook goed mee. Ik heb donderdag wel geen afscheid kunnen nemen, want de verpleging was net bezig met de verzorging van zijn kamergenoot, waardoor ik zijn kamer niet in kon. Ik wil hem langs deze weg dan ook heel veel sterkte toewensen en we zien elkaar zeker weer tijdens de DHAP III.

Mijn nieuwe kamergenoot viel ook goed mee, ondanks zijn toch wel imposante verschijning. Ik noem hem dan ook zonder enige overdrijving 'Dubbele-meter-Dirk' (DmD). Maar zoals vaker zit in zo'n stoere bast, ook heel wat vriendelijkheid, warmte en gulheid. Ik heb hem leren kennen als iemand die kracht en optimisme uitstraalde, wat in onze situatie niet altijd evident is hoor. Maar wat mij het meest zal bijblijven, is zijn band met de schoonzussen die op bezoek kwamen. De goede man heeft er welgeteld 8 (en wellicht vergeet ik er nog een paar) tot zijn beschikking en ik denk niet dat dit gegeven in andere families telkens voor een zelfde succesverhaal zou zorgen, maar hier dus wel. Het was ontroerend mooi om als buitenstaander die innige band tussen familieleden te mogen bewonderen. Na al deze complimenten verwacht ik wel dat DmD bij een volgende gelegenheid (ergens buiten het cordon van een ziekenhuis... misschien wel op een woelige woensdag aan de Nowélei te Vilvoorde) mij dan ook uit volle borst zal trakteren op een heerlijke trompetsolo van niemand minder dan Gustav Mahler. Misschien is het begin van zijn symfonie Nr 5 wel de ideale start om mij te laten genieten van deze klassieker?

Hoe is nu mijn 2de kuur verlopen, om toch enigszins tot de kern van dit verhaal te komen?
Wel, beste volger, tamelijk goed. Ondanks de kleine weerkerende ongemakken, is er niets om jullie ongerust over te maken. Chemo is nu eenmaal niet de prettigste cocktail om te drinken, maar het is wel diegene die mij kan redden en dan neem ik er die kwalen ook noodgedwongen bij. Pure logica.
Ik sta er op om dit schrijven te beëindigen met het geven van een dikke pluim aan alle dokters, professoren en verpleegkundigen, die telkens weer met de nodige vriendelijkheid, oprechte behulpzaamheid en warme zorgzaamheid, hun patiënten, dag in dag uit proberen te helpen. Jullie zijn onze helden in deze moeilijke tijden!