Intermezzo 21 maart 2014

Het was een vreemd gevoel om opnieuw wakker te worden in het ziekenhuis, met op de achtergrond Sam Sparro. Ik ben geen super-fan van de singer-songwriter en zijn happiness is mij net dat tikkeltje te melig, net dat teveel aan 'feeling-good' moment, maar het lied gaf wel een extra dimensie aan het kader waarin ik mij thans weer bevond. Happiness...op een zaterdagochtend in een universitair ziekenhuis. Ik weet het zo niet...

Hoe ben ik in godsnaam toch weer verzeild geraakt in het ziekenhuis? Ik probeer de gebeurtenissen van de voorbije uren en dagen kort samen te vatten.
Het was ondertussen welgeteld 9 dagen geleden dat ik het ziekenhuis had mogen verlaten. De conditie was toen best in orde, de omstandigheden vielen al bij al wel mee, de nevenverschijnselen waren onder controle. Als een mens een weekend kon afsluiten onder de lentezon van een vissersvolk, dan waren dat toch enkel maar mooie vooruitzichten, niet? Of verliep alles net iets te vlot?
Het beeld veranderde vanaf maandag en dinsdag. Het waren twee rot-slechte dagen met veel pijn en een belabberde fitheid. In die 2 dagen ben ik trouwens 5 kilo afgevallen...om maar aan te geven dat de omstandigheden echt niet evident waren. Vanaf woensdag kwam ik er stilaan weer bovenop. Met veel moed beende ik die dag dan ook naar mijn buurman 'kiné Filip', om al die goede voornemens van minimale fitheid ook in de praktijk om te gaan zetten. Een uurtje zwoegen, onder het waakzame oog van een coach...het werkt wel degelijk voor mij. Vooral de oefeningen voor mijn verslapte benen kwamen aan bod, maar zelf was ik het meest blij met de massage. Ik vind het alvast wonderlijk hoe handen op zo'n manier jouw vermoeidheid kunnen wegnemen en energie kunnen opwekken.
Donderdag had ik dan een afspraak bij mijn huisarts om mijn bloed te laten testen. Dit was een onderdeel van het grote plan. Nietsvermoedend liet ik haar de naald in mijn ader prikken. Ik vond het wel al een beetje vreemd dat de plek van de naald meteen blauw uitsloeg en dat de bloedafname ook meer tijd in beslag nam dan bij vorige afnames. Had ik misschien toen al een bepaald voorgevoel?
Enkele uren later kreeg ik de assistente van Leuven aan de telefoon: "Mijnheer De Jaeger, kan u morgen langskomen, want uit onderzoek blijkt dat het tekort aan bloedplaatjes toch wat verontrustend is?"
Ik besloot om zelf naar het ziekenhuis te rijden. De rit verliep vlot. Vastbesloten om binnen enkele uren weer thuis te zijn, parkeerde ik mijn auto en begon daarna aan mijn wandeling richting hoofdingang. Geleidelijk aan veranderde mijn gemoedelijke pas echter naar een tergend traag en slopend slakkengangetje. Halverwege had ik het gevoel dat ik niet meer vooruit kwam. Het leek alsof die korte afstand onoverbrugbaar was en om de 10 m moest ik rusten en naar adem happen. Zo snel veranderde mijn algemene conditie. Ik probeerde alsnog om via de beige pijl tot op verdiep 2 te komen. Gelukkig had een vriendelijke verpleger mij in de mot en zorgde hij er voor dat ik met een hulpmiddel (lees rolstoel) tot op de bewuste dienst terecht kwam. Opnieuw een bloedafname ondergaan, weer een long- en hartonderzoek laten uitvoeren en uiteindelijk geduldig wachten op mijn eerste opname van bloedplaatjes ooit. Best wel spannend! Bloedplaatjes moeten blijkbaar ook heel snel toegediend worden, liet men mij weten en de kleur er van is trouwens niet het verwachte rood, maar gewoon vaal geel.
Maar toen kwam de kink in de kabel. De transfusie kon voorlopig niet doorgaan, want nu bleek dat ik koorts maakte (39°C). De situatie veranderde alras van een klein probleempje naar een heuse alarmfase. Nu bleek ook dat mijn waarden van witte bloedlichamen eigenlijk ook ontzettend laag waren. Iedere infectie, elk viruske kon dan fatale gevolgen hebben, vandaar die verhoogde waakzaamheid, veronderstel ik. De hoofdopdracht was vanaf nu om die koorts te gaan bestrijden. Daarvoor gaven ze mij meteen enkele baxters met een soort van antibiotica in en ik moet zeggen dat de remedie al vlug zijn vruchten afwierp. Na een klein half uur was er al helemaal geen sprake meer van koorts. Ik denk dat men mij dus een paardenmiddel toegediend heeft.
Maar ik kreeg wel een onverklaarbare rugpijn. Plots was die vreselijke pijn daar. Ik kronkelde en niemand wist wat er gaande was. Achteraf kreeg ik te horen dat een bepaalde stof in de chemo wellicht de boosdoener zou kunnen zijn. Die zou een reactie kunnen uitlokken omwille van de invloed er van op mijn beenmerg. Laat ons hopen dat die pijn niet terugkomt.
Gelukkig kreeg ik na een tijd wel de nodige dosis morfine tegen die helse pijn. Geloof het of niet, maar ik had toen, op dat moment, mijn ziel verkocht om van die diepe rugpijn verlost te kunnen zijn. Het werd ook vrij duidelijk dat ik niet meer naar huis zou gaan, maar daar zou moeten blijven overnachten. Hotel UZ zwaaide weer zijn deuren open. Ik had er ditmaal echt geen zin in en het zette meteen een domper op mijn mentale weerbaarheid. Tel daarbij nog enkele andere tegenslagen en ik hoef niemand te overtuigen van de donkere donderwolk die boven mijn hoofd hing. Gelukkig kan ik dan weer op een aantal mensen rekenen om voor mij te zorgen. Ik heb wel mijn lesje geleerd om voortaan bij elk bezoek ook enigszins voorbereid te zijn op een mogelijke opname. Ik ga zo'n valiesje klaarmaken met het basispakket 'ziekenhuisverblijf'. Naast een pyjama komen daar zeker een aantal attributen bij, die een mens nodig heeft voor zijn primaire behoeften.
Rond 15u kreeg ik dan de boodschap dat ik diende te verhuizen naar een andere kamer. Ik vroeg mij toen af waarom al die moeite, maar nu weet ik ook waarom... Had ik geweten wat mij te wachten stond, ik had wellicht iets meer geprotesteerd. Blijkbaar wilde de persoon die met mij wisselde een rustiger slaapoord krijgen en ik was toevallig een dankbaar alternatief, zowel voor de patiënt, maar ook voor de verpleging. Voor ik goed doorhad wat mij aan het overkomen was, zakte mijn moraal tot diep onder het nulpunt. Plots besefte ik ook dat de wereld niet altijd is zoals jij denkt dat die zou moeten functioneren. Ik weet dat ik daar soms nogal op een naïeve manier tegenaan kijk, maar ik beschouw net die goedheid nog steeds als één van mijn positieve eigenschappen. Mijn nieuwe kamergenoot was een rasechte Antwerpenaar en geloof mij, ik heb echt helemaal niks tegen deze provincie, maar hoe meer kan een cliché soms waarheid worden? Ik vraag mij steeds af waarom die gasten zo nodig moeten roepen in een normaal gesprek? Hij had blijkbaar ook nog het bezoek van twee gezellige dames, die zich ook van hun beste kant lieten zien. Een luidruchtig gesprek in het plat Antwoarps, met maar één onderwerp: geld! Tjonge ik weet het niet, maar mijn sympathie voor het volk is onder grote druk komen te staan. Gelukkig heb ik al een goed paar oordopjes kunnen aanschaffen, zodat de decibels aardig gedimd kunnen worden. Zalig!
Ik voel vooral een soort van boosheid, kwaadheid over mij heen komen. Het heeft te maken met een aantal problemen (vooroordelen?) die zich telkens opnieuw voordoen in die medische wereld. Het is ook zo dat een deel van die wereld die vooroordelen maar al te graag in stand wenst te houden. Zo lijkt het toch. Telkens weer, bijna wetmatig, stel ik vast dat enkel de dokters uitspraken mogen doen over jouw situatie, over jouw gezondheid. Wellicht komt deze conservatieve gedachte nog naar voren uit de angst voor processen, maar wees nu eerlijk, dit is toch niet meer van deze tijd. Het is het principe van 'Wij weten wel hoe het moet' tegenover de roep naar inspraak en gehoor van zowel patiënten, als van het overige personeel. Ik vermoed dat ik niet enkel voor mijzelf spreek, maar de grootste wens en behoefte van een patiënt is juiste en eerlijke informatie krijgen. Men doet waarschijnlijk verschrikkelijk zijn best, maar daar is nog heel wat weg af te leggen. Men hervalt nog te vaak in de oude patronen, waarbij men dus echt denkt dat het beter is om zo weinig mogelijk informatie te geven of nog erger dat men meent dat de patiënt niet met die informatie kan omgaan! Zo fout, zo ontzettend fout, vind ik dat. Een tweede grote behoefte is de wens op wat meer begrip vanuit de medische wereld voor de situatie van de patiënt. Daarin onderscheiden dus de goede verplegers en dokters zich van de anderen door vooral wat meer empathie te tonen. Ik ga op dit vlak niet alleen kritisch zijn voor de witte brigade, want ook binnen andere werkdomeinen, waaronder mijn eigen kleine onderwijswereld, zie ik soms dit schrijnende gebrek aan empathie. Ook daar is in de toekomst een verandering van mentaliteit nodig.
Om de 30 seconden gaat mijn kamergenoot zijn gsm af met een vrolijk maar irritant deuntje.
"Ja zeg, mijn schatje ziet mij graag he, moateke!"
Ik mag het hopen voor hem dat al dat gedoe en theater niet voor niks geweest is.
Zou ik hem proberen te vertellen dat je dat vervelende geluid van die toetsen ook kan uitschakelen en dat je dat kan doen uit respect voor andere patiënten? Of laat ik dit alles beter maar bekoelen?
Ja, ik voel heel wat frustratie en echte boosheid opborrelen. Laat mij vandaag, op deze trouwens mooie zondag, maar eens goed boos zijn!
En dan is er daar gelukkig weer een lichtpunt. Een verpleegster die zich jouw lot aantrekt en tijd voor je vrij maakt. Alleen al haar geste om zich even neer te zetten, op die stoel tegenover mij, gaf zoveel herkenning en verbondenheid. Het zijn echt wel die mensen die het voor de patiënten doen hoor.
Door mij te informeren, zorgde ze net voor wat ik nodig had, waaraan ik behoefte had. Ze legde mij stap voor stap uit wat er stond aan te komen. Ze legde mij kort maar duidelijk uit welke gevolgen bepaalde handelingen hadden. Ze overliep samen met mij het pad dat ik zou moeten volgen. Ook haar woorden dat ik nog de keuze had om voor genezen te gaan, bleven me zeker bij. Ze raadde mij ook aan om voldoende positieve energie te halen om dit pad verder aan te vatten. De neveneffecten zijn wat ze zijn en ik zal er op één of andere manier moeten leren mee omgaan. Ze liet mijn last van oorsuizingen noteren in mijn dossier, want dan kan men voor een vervangend medicijn zorgen, zodat die schade niet blijvend wordt. Die kleine, maar echt wel belangrijke dingen.. die betekenen zoveel voor een patiënt.  Energie geeft energie. Haar energie zorgde er voor dat ik het weer een plaats kon geven, dat ik stopte met mij te irriteren aan respectloze mensen. Morgen kijk ik uit naar mijn ontslag. Deze ervaring zal mij helpen in het proces dat er nog staat aan te komen. Ik ben er weer een beetje meer klaar voor. Ik ga die verpleegster morgen ook vertellen wat haar manier van verzorgen doet bij patiënten. Het is goed dat zij dat weet. Ik ga mij mentaal nog harder en sterker voorbereiden op wat komen zal. Genezen is geen evidentie, maar het wordt een bikkelharde strijd, die de grenzen van mijn incasseervermogen zullen aftasten. Dat is zeker!
Ik ben ook beginnen te lezen in het boek van radiopresentator Krista Bracke 'Mijn leven op stelten'. Ellen, bedankt voor de leestip! Ja wadde, haar boek leest als een trein en het triggert mij enorm. Een aanrader voor iedereen die ook de andere kant van het leven durft aan te kijken. Ik ga er bewust niet teveel over schrijven. Je moet er zelf maar aan beginnen. Ik sluit enkel mijn leesstukje af met een kort fragmentje, dat op mij wel wat indruk maakte en waarmee ik zelf ook een stuk verder kon:



"Iedereen heeft wel al eens een tegenslag, zoveel is duidelijk, al krijgen we regelmatig net een andere boodschap voorgeschoteld in onze maatschappij. Het besef dat je door een diep dal kan en mag gaan, maar dat het - zolang je niet opgeeft - ooit wel beter zal worden, kan een houvast bieden. Als je maar leert omgaan met de slagen van het leven en je ze een plaats weet te geven in je bestaan".

Mooi toch en zo beeldend omschreven...de slagen van het leven?
Het is een zware maar noodzakelijke taak voor zowel ouders als leerkrachten om dit soort van levenslessen mee te geven. En dat die maatschappij inderdaad eindelijk eens stopt met iedereen voor te houden dat men steeds op elk moment van de dag gelukkig moet zijn. Geluk kan je enkel koesteren en vereren, als je hebt mogen ervaren dat dit geluk fragiel en kostbaar is...