Dag 10 in Gasthuisberg

Vandaag start de transplantatie!
Rond 11u komt de verpleging mij hierop voorbereiden en rond 13u30 zou alles van start kunnen gaan.
Het geheel zou ongeveer 2 x 15 minuten in beslag nemen en daarna zal vooral rusten de boodschap worden. Men heeft mij al verwittigd dat de volgende week een periode van vooral laagtes zal worden.
De spreekwoordelijke 'dip' zal ook bij mij plaats vinden: lusteloosheid en vooral de naweeën van de zware chemo (diarree, geen eetlust, misselijkheid, braken, slijmvliesontstekingen...).
Positief  is dat alle chemokuren nu definitief achter de rug zijn. Daar ben ik uiteraard heel blij om. Verder zit er ook al 1/3 van mijn verblijf in het ziekenhuis er op. De dokters veronderstellen dat ik nog een dikke 2 weken in het ziekenhuis zal vertoeven.
Ik ga dit schrijven kort houden, want ik zie daar al wit geweld op de gang verzamelen. Nog even zeggen dat ik nog eens verhuisd ben naar een andere kamer. Dit keer...op mijn vraag wel te verstaan! Soms moet een mens ook van zich afbijten en opkomen voor wat hij wil. Dus, ja, ik ben blij, want nu heb ik airco op de kamer en met de huidige 'hete' temperaturen maakt dat het rusten en slapen toch veel aangenamer. Voor mogelijke bezoekers geef ik dan ook mijn nieuwe kamernummer mee: nr 3053.

Tot een volgend schrijven...

Dag 4 in Gasthuisberg te Leuven

Ondertussen vertoef ik al mijn 4de dag op de afdeling 630. Het gaat vlotjes, moet ik zeggen, maar het einde is uiteraard nog ver weg. Ik probeer alvast de dagen zo zinvol mogelijk in te vullen. Sowieso heb ik hier wel een bepaald ritme te volgen, anders en ook wel strikter dan thuis, waar je al vlug een uurtje later zou durven starten met een ontbijt. Sommigen van mijn vrienden durven zelfs het ontbijt helemaal overslaan en meteen de tanden zetten in een stevig stuk vlees, dat moeder, de vrouw, op een zaterdagmiddag haar kroost voorschotelt. In  hotel UZLeuven zijn de maaltijden vrij stipt vastgelegd, dus lang-slaperij zit er niet echt in..
Om 8 u start het ontbijt, rond 12 u serveert men het middagmaal en circa 17 u sluit men de dag af met een avondmaal.
Na het ontbijt volgt dan het dagelijkse 'wasritueel'. Met wat geluk kan en mag ik onder de douche, maar het alternatief is vaak aan de lavabo. Ik heb mij echter al op andere plaatsen moeten wassen in minder comfortabele omstandigheden en dan denk ik deze dagen terug aan die zomerkampen met de Chiro. De koude rivier was ten tijden van mijn 'kerelsjaren' het beschikbare bad, maar als kookouder had ik al het geluk om tijdens de 10 kampdagen ook eens te kunnen genieten van een zelfgemaakte douche met door-de-zon-opgewarmd water. Er was altijd wel een handig iemand mee op zo'n kamp.
In de voormiddag neem ik de tijd om rustig de krant te lezen, te surfen, te mailen...zolang men mij niet opzadelt met één of ander onderzoek, want vaak komen de dokters ook tijdens die voormiddag langs voor een gesprek of overleg.
In de namiddag durf ik mij al eens te wagen aan een powernap, maar kijk ik ook uit naar het bezoek van de dag.

Even kort samenvatten wat er tijdens de voorbije 3 dagen hier nog gebeurd is :

Op dag 2 (woensdag 16/7 - ik moet echt opnieuw bewust worden van de tijd, want ik krijg er precies geen vat meer op) kreeg ik dan de bewuste punctie. Ik keek er met een klein hartje naar uit en dat gevoel was ook helemaal terecht. Ondanks de verdoving (je kent het verhaal ondertussen) voelde ik de prik doorheen mijn linkerbeen tot in mijn tenen trekken. Man, wat was me dat! Het aftappen van het 'hersenvocht' zelf was minder pijnlijk, veeleer dragelijk doch wel vreemd. Ik weet niet of iemand van jullie al eens een kraantje in zijn lijf heeft laten plaatsen? Wel, ik raad het niemand aan. Aangezien men ongeveer 6 ml vocht had afgetapt, pompte men er een zelfde hoeveelheid chemo weer in, zodat mijn vochtgehalte op die plek in balans kon blijven. Deze chemo is louter preventief om te voorkomen dat ook daar eventuele malafide cellen zouden kunnen overleven. Na dit avontuur moest ik gedurende 2 uur echt onbeweeglijk op mijn bed blijven liggen. Enerzijds kon zo het gaatje tussen de wervels deels toegroeien, maar anderzijds zou dit ook voorkomen dat ik nadien hoofdpijn zou krijgen. De vriendelijke verpleegster raadde mij aan om de komende 24 uur zelfs eerder horizontaal naar de wereld te willen kijken. Dan doen we dat maar... de gewillige patiënt die ik ben.

Dag 3 kreeg ik dan mijn 1ste chemo. Ja wadde! Straf poeier, moet ik zeggen. Zonder in details te willen treden (even verwittigen dat gevoelige lezers misschien best de volgende 3 regels overslaan), het middagmaal van de dag kwam er in al zijn glorie weer uit. Ongeveer 5 sessies van braken volgden elkaar in sneltempo op, waarvan de laatste enkel nog groen slijm van mijn gal voorstelde. Mijn broer, die op dat moment op bezoek was, zal mij al in betere omstandigheden gezien hebben, maar hij zal het wel begrijpen.
Naast het braken stak ook een geweldige hoofdpijn de kop op (wat een woordkeuze), die mij tot de vroege ochtend bleef teisterden. Gelukkig kreeg ik toch wel wat paracetamol om de pijn enigszins wat te verzachten. Lang leve de paracetamol!!!

Vandaag en de volgende 4 dagen krijg ik nog heel wat chemo toegediend om mijn lichaam helemaal op te kuisen. Bijna had ik 'gezuiverd' geschreven, maar dan zou ik de waarheid toch wel geweld aandoen, niet? Ik besef dat het spul noodzakelijk is, maar om het nu te gaan verheerlijken... hallo, daarvoor zit er toch iets teveel smerigheid in. Deze chemokuren zouden wel minder inhakken op de spijsvertering maar meer op de zenuwbanen van voeten, tenen, handen en vingers. En ze hebben gelijk. Eten lukt weer en alles blijft netjes op zijn plek.
Rond een uur of 6 voelde ik mij gloeien en vlug bleek dat ik 38,8 koorts had. Meteen alarmfase 1 van kracht. Dat houdt in dat men mijn 'cultuur' (ik had toch een ander beeld in gedachten bij dit woord) zou gaan onderzoeken. Ettelijke bloedstalen en urine werden verzameld om meteen naar het lab over te brengen. Daar zal men dan onderzoeken waar de mogelijke ontsteking vandaan kan komen. Het onderzoek levert pas na 48u resultaten op, dus dat wordt nog even afwachten. Ondertussen wel een nieuwe baxter gekregen met... jawel, paracetamol om de koorts te doen dalen. Het werkte gelukkig wel, want anders zou ik nu niet kunnen schrijven he. Lang leve de parac.... Ok, het is al goed, Daniel, je moet ook niet gaan overdrijven.
Ziezo, beste lezer, weer een stukje van mijn geschiedenis herbeleefd en geschreven. Vandaag, morgen... nog even werken aan het verleden en het heden, maar daarna (hopelijk binnen 4 weken) weer volop werken aan mijn toekomst. Het komt goed! Ik voel het!

Dag 1 in Gasthuisberg te Leuven

Ziezo, we zijn er dus aan begonnen. Ik ga proberen om regelmatig een kort overzicht van het gebeuren alhier te posten op mijn blog. Vanavond voel ik mij relatief goed, dus grijp ik deze kans ook aan om wat te gaan schrijven.
Rond 10u werd ik vakkundig en met veel zorg door mijn chauffeur (ik voel mij precies een minister) afgezet aan het ziekenhuis. Zoals steeds dien ik mij eerst in te schrijven aan de balie. Ditmaal had ik een vriendelijke, lieve dame tegenover mij, waar ik naar hartenlust mijn vragen mocht op afvuren. Als het goed is of gaat, ben ik de eerste om dat ook te durven zeggen. Dus ja, het onthaal was al meteen een fijne ervaring.
Eenmaal ingecheckt mocht ik mij dan installeren op de kamer. Het werd een kamer voor 2, dus ook even kennismaken met de aardige man naast mij, hoorde tot de orde van de dag. Ik had mij echter amper geïnstalleerd of de verpleging kwam reeds bloed aftappen, enkele staaltjes slijm uit mond en neus afnemen en tot slot ook nog koorts en bloeddruk opmeten. Het belooft een drukke dag te worden...
Na het middagmaal (spinazie met cordon bleu en puree) kon ik 'bye-bye' zeggen tegen een deugddoende siësta, want meteen werd ik getransporteerd naar de long- en hartafdeling. Nu heb ik dus ook een echografie mogen meemaken, net zoals bij die zwangere vrouwen. Ja inderdaad, met zo'n slijmerige spul op mijn lichaam ging men met één of ander plastieken oog op zoek naar de binnenkant van mijn buik  Het verschil was dat de dokter bij mij niet echt op zoek ging naar beginnend leven, maar vooral de milt, de nieren en andere organen nauwkeurig wou controleren op hun status. M.a.w. checken of ze nog in goede staat waren!


Wist je eigenlijk dat er in Leuven een hele ploeg werknemers aangenomen zijn om louter patiënten van hun kamer naar één of andere dienst te vervoeren via een rolstoel of het bed? Mijn piloot van dienst liet mij tijdens die rit fijntjes weten dat zij elke dag ongeveer 12 km aflegde. Wow zeg, zo krijg je wel een uitstekende conditie, niet? Misschien wel een ideetje voor mij om hier later als vrijwilliger te komen werken zodat ik die overtollige kilo's vlug kan kwijtspelen? Alhoewel... ik vermoed dat ik de eerstvolgende weken zo weinig mogelijk nog wil vertoeven in een ziekenhuis...

Daarna kon ik exact 12 minuten en 14 seconden genieten van het lezen van de sportkatern of men kwam mij reeds halen om een uitwendige katheder te laten plaatsen. Vliegensvlug (een mens zou voor minder stress krijgen) zo'n modieus schortje aan (je kent dat wel met zo'n grote opening achteraan zodat al het vlees achteraan ook zichtbaar is) en dan weer onderweg... doorheen een netwerk van gangen... richting het operatiekwartier. Even waande ik mij geprojecteerd op het witte doek, toen - net als in de film - de TL-lampen één voor één voorbij flitsten. Man, wat flitst er dan allemaal doorheen dat hoofd...
Soit, ik dwaal weer af... Op het OK aangekomen, probeerde ik de dokter meteen duidelijk te maken dat verdoving traag inwerkt op mijn lichaam. Kom ik bij de tandarts of laat ik een ingreep doen onder plaatselijke verdoving, telkens weer duurt de tijd dat de verdoving echt begint te werken dubbel zo lang als bij iemand anders. Hoe dat komt, weet ik niet, maar ik heb het al meermaals proefondervindelijk mogen ervaren en leuk is wel wat anders! Gelukkig dat de meeste dokters/tandartsen daar ook rekening mee houden, maar hier had ik er geen goed oog in. Dat voorgevoel he...

"Goed dat u dat zegt, mijnheer De Jaeger" hoor ik in de verte iemand roepen. Nog geen 5 minuten later begint diezelfde persoon al gretig te snijden en ik kan u verzekeren dat ik elke snee, elke prik en elk gewriemel gevoeld heb. Ik vraag mij dan ook af welk nut het heeft om die informatie mee te delen, als men er toch geen rekening mee wenst te houden. Blijkbaar zijn die extra 5 minuten wachten vandaag niet haalbaar. Tja, ik probeer het wat te plaatsen en los te laten, maar als zelfs de wonde dichtnaaien nog pijnlijk werd, dan krijg ook ik het lastig. Ik hoor dan wel één of andere verpleegster bezorgd vragen of het niet mogelijk zou zijn om nog wat bij te verdoven, want zij ziet wat het met mij doet... Tevergeefs! Dan kan je enkel maar een traan wegpinken en de pijn verbijten. Pijn...grotendeels fysiek gelinkt, maar dezer dagen ook wel versterkt door de emoties van het moment. Ik wind daar geen doekjes om. Heel het gebeuren zit niet in mijn kleren maar wel degelijk in mijn lijf.
Ik was dan ook opgelucht dat ik een kwartiertje later naar mijn kamer mocht weerkeren. Naar mijn kamer? Nee hoor, want men had besloten om mij nu al naar een aparte kamer te laten verhuizen. Het gevolg was dat ik al mijn spullen weer mocht inpakken. Uiteindelijk ben ik wel blij, want dat wil ook zeggen dat ik daar, op die nieuwe kamer (nr 3064...handig voor wie op bezoek komt) mijn stek kan uitbouwen voor de volgende 4 weken. Omdat ik iemand ben die zich tamelijk goed voelt bij het neerschrijven van feiten en gebeurtenissen (ik kan letterlijk de miserie van mij afschrijven), ben ik maar gestart met dit tekstje voor mijn blog.
Opdracht volbracht en nu kruip ik in mijn bedje, want ik voel dat deze dag toch best vermoeiend geweest is. Morgen nog die punctie en dan zou het ergste leed - wat pijn betreft - moeten geleden zijn.

'Kat in 't bakkie' zou ik kunnen tieren, maar dat is nog niet helemaal juist natuurlijk. Wie weet, zet ik wel van die streepjes op de muur, zoals een gedetineerde in zijn cel (allez dat zie ik toch in de film), maar ik ga mij nog even netjes gedragen, want uiteindelijk moet ik hier nog een tijdje vertoeven, nietwaar...
Ik heb ook vernomen dat mijn copain van weleer (Christophe) de hele procedure al achter de rug zou hebben. Ik ben blij voor hem, zeker toen ik hoorde dat alles ook goed verlopen was. Langs deze weg zou ik hem dan willen vragen dat hij ofwel via een mailtje (daniel.de.jaeger@pandora.be), ofwel via een sms (0473/652646)... iets van hem zou willen laten horen. Ik zou hem graag eens willen bellen, om te horen hoe het met hem gaat, maar zeker ook om al een datum vast te pinnen, wanneer we beiden Genk onveilig gaan maken. Uiteraard nadat we beiden voldoende hersteld zullen zijn. Dat is nogal wiedes!

Laatste bericht vanaf Zemstse bodem

Donderdag (10/7) ben ik dus op gesprek geweest bij prof Verhoef. Zoals verwacht heb ik heel wat nuttige informatie gekregen i.v.m. mijn opname en afzondering te Leuven. Eindelijk, zoals voorheen reeds geschreven, kan de laatste rechte lijn ingezet worden, want ik ben er nu echt helemaal klaar voor!
Morgen stap ik dus met volle moed (maar ook wel met een klein hartje) Gasthuisberg binnen en bij leven en welzijn keer ik dan binnen circa 4 weken weer huiswaarts. Hopelijk dan helemaal vrij van kankercellen en opnieuw klaar om te herstellen van deze zware periode. Want ja, er staan inderdaad nog een aantal hoge bergen te wachten, die ik de komende maand zal moeten trotseren en beklimmen. Ik voel mij als één van de vele renners uit het peloton van de Tour de France. Ook velen van hen zullen de komende dagen zwoegen en zweten om boven op de vele cols te geraken, maar eenmaal die col overwonnen, zal ik net als hen een fijn gevoel van 'kunnen' ervaren: yes, I can!

Ik probeer nu even samen te vatten wat tijdens het gesprek allemaal gezegd is:

Ik word op een speciale afdeling van het ziekenhuis opgenomen, nl. op de dienst 630 (blauwe pijl volgen tot aan de liften en aldaar de 3de verdieping indrukken. Met lift A of B kom je dan terecht op de bewuste dienst). De 1ste dag krijg ik wat tijd om mij te installeren: het kan zijn dat ik eerst nog op een kamer voor 2 personen kom te liggen, tot de transplantatie/chemo heeft plaats gevonden. Nadien zal ik uiteraard terecht komen op een afzonderlijke kamer. Op de dag van mijn aankomst zal men nog enkele onderzoeken uitvoeren om het functioneren van mijn longen en hart te evalueren. Men zal tevens een bijkomende katheder plaatsen, waarlangs men dan alle medicatie, chemo, stamcellen, voeding, enz... kan toedienen.
De volgende dag zal men een lumbaalpunctie uitvoeren. "Een wat?" hoor ik jullie al vragen. 
Wel, met een dunne holle naald prikt men tussen 2 wervels in de onderrug om hersenvocht op te halen. Ja inderdaad 'hersenvocht'. Ik had er zelf nog nooit van gehoord maar het onderzoek van dit hersenvocht zou echt wel noodzakelijk zijn om na te gaan of er geen uitzaaiingen van de kanker aanwezig zijn. Dus ik zal de heren maar geloven. Volgens hen zou de pijn ook wel meevallen en alles zou afhangen van de 'juiste' prik. Pffft, ik kijk er niet echt naar uit, moet ik bekennen. Door de vele bezoeken aan het ziekenhuis heb ik het niet meer zo begrepen op naalden en spuiten, weet je nog? Blijkbaar ben ik op een grens gekomen dat ik gans het gedoe verafschuw. Maar nu ook weer houdt de gedachte 'Het is de laatste rechte lijn, Daniël!' mij op (ram)koers. Na deze punctie kan ik best 24u platte rust nemen, zodat er opnieuw voldoende hersenvocht kan aangemaakt worden. Kunnen jullie er bij dat onze hersenen in vocht drijven? Meer en meer geraak ik gefascineerd door hoe ons lichaam functioneert en hoe de natuur op zo'n geweldige en unieke wijze de 'dingen' regelt. Deze fascinatie overstijgt vaak mijn nuchter denkproces. 
Vanaf donderdag zou ik dan gedurende 6 dagen continu chemo toegediend krijgen. Deze chemo is van het zwaardere kaliber, maar de toediening ervan is nu eenmaal nodig om mijn beenmerg te manipuleren en vrij te maken voor de transplantatie die daarna zal volgen. De zware chemo zorgt ook voor de extra zekerheid dat eventueel nog achtergebleven (niet voor het oog zichtbare) kankercellen opgeruimd zullen worden. Zeg maar dat het spul de laatste restanten van aanwezige lymfomen dan zal verwijderen.

Na deze chemokuur krijg ik dan op woensdag (23/7) een rustdag om wat te bekomen van de intense behandeling. De prof waarschuwde wel voor een aantal neveneffecten, zoals braken, misselijkheid en slijmvliesontstekingen. Op een bepaald moment zou eten en slikken wel eens knap lastig kunnen worden, maar men zal alles in het werk stellen om mij daar zo goed mogelijk bij te helpen. Ook een vriend van mij die ongeveer 20 jaar geleden hetzelfde meegemaakt heeft, wees mij op die vervelende neveneffecten. Maar als ik dan zie dat hij wel degelijk volledig genezen is, dan geeft mij dat ook de moed en kracht om dit alles aan te gaan en door te staan.
Op donderdag (24/7) worden dan mijn eerder ingevroren stamcellen teruggegeven via een infuus. Blijkbaar heeft deze transfusie, die slechts enkele minuten in beslag zou nemen, wel het gevolg dat ik nog 2 dagen na de transfusie met een verschrikkelijk vieze smaak in mijn mond zal rondlopen. Rond de ingevroren stamcellen zitten namelijk speciale bewaarstoffen die samen met de stamcellen in mijn lijf terecht zullen komen. Het zijn deze bestanddelen die voor de vervelende nasmaak zorgen. 
Maar wat dan wel positief zal zijn, is het feit dat ik vanaf dat moment zal kunnen starten met de effectieve periode van recuperatie. De verpleging en dokters zullen dagelijks mijn conditie en herstel nauwgezet opvolgen tot de dag dat ik zelf weer sterk genoeg zal zijn om thuis te kunnen functioneren. Het ergste leed zou dan geleden zijn!

Het werd tijdens dit gesprek ook vlug duidelijk dat de afzondering niet meer op dezelfde manier plaats vindt als 20 jaar geleden . Toen moest een patiënt met mijn diagnose nog opgesloten worden in een strikt geïsoleerde kamer, weg van de (gevaarlijke) buitenwereld. Dat is vandaag niet meer van toepassing. Uiteraard moet ik opletten voor besmetting en/of infectie, maar een volledige isolement is niet meer nodig.

Volgens de dokter en de hoofdverpleger mag bezoek zeker wel. Sterker nog, men raadt mij aan om mij zeker niet te gaan afzonderen, maar net er voor te zorgen dat ik die contacten gedurende deze lastige maand blijf onderhouden. Sociaal contact zou naast medicatie, voeding, beweging... ook bevorderlijk zijn voor het genezingsproces. Dus, ja lieve mensen, bezoek mag! Heel graag zelfs!

Uiteraard zijn er wel enkele puntjes waarop ieder van jullie dan moet letten. Ik som ze hieronder kort op:
- de bezoekuren lopen vanaf 14u tot 20u (doorlopend).
- maximaal 2 bezoekers gelijktijdig in de kamer.
- geen planten noch bloemen meebrengen want zij mogen niet op de kamer.
- ook voedsel van buitenaf mag niet op mijn kamer.
- bezoekers die zelf ziek zijn (verkoudheid, grieperig, koorts...) wachten best tot ze genezen zijn vooraleer langs te komen.
- vooraf goed de handen met zeep wassen (en eventueel ook nog even voor je binnen komt) is wenselijk.
- een mondmasker moet niet echt, maar wie weet, voorzie ik er toch enkelen voor bij het binnen komen. Ik pols bij de verpleging ter plekke en laat jullie nog iets weten via deze blog.
- knuffelen mag en kan eventueel wel, maar 'kussen' is zeker uit den boze :-)

Op aanraden van de dokter ben ik wel van plan om het bezoek zelf wat aan te sturen om aldus mijn grens ten alle tijden goed te kunnen bewaken. Er zullen namelijk dagen komen dat ik mij veel te ziek zal voelen voor een bezoek, maar er zullen zeker ook dagen zijn dat ik grote nood zal hebben aan sociaal contact. Ik besef dat 4 weken hospitalisatie behoorlijk lang zullen duren en dat er dan al eens momenten zullen zijn dat ik naar een goed gesprek zal verlangen.

Om alles dus wat netjes te kunnen regelen, stel ik dan ook het volgende voor :
- ofwel stuur je een mailtje met jouw verzoek voor een bezoekje + de dagen die voor jou mogelijk zijn naar daniel.de.jaeger@pandora.be 
(Ik kijk dan even na of het bezoek ook voor mij mogelijk is en antwoord met een mailtje terug.Want ja hoor, ik mag zowel mijn laptop als mijn gsm meenemen op de kamer)
- ofwel stuur je eerst een smsje met je vraag naar mijn gsm: 0473/652646 (Ik stuur dan een sms met een antwoord terug)
- ofwel bel je met jouw vraag naar Gerda op het nr: 0495/202032 en zij regelt dan alles verder met jou.


Ziezo, ik veronderstel dat ik alle info heb doorgespeeld en dan rest mij enkel nog af te tellen naar morgen. Uiteraard zou ik wensen dat ik nu reeds 1 maand verder was, maar ik neem mij voor om er het beste van te maken.
Er zijn de laatste maand misschien wel heel wat belangrijke, sportieve gebeurtenissen aan mij voorbij gegaan, zoals o.a. het behalen van de wereldtitel voetbal door Duitsland, de teleurstelling van de Seleçao tijdens die wereldbeker, de opgave van topfavoriet Froome in de Tour 2014...maar voor mij breekt thans een uiterst belangrijke periode aan in mijn leven. Eéntje die mijn verdere toekomst zal bepalen! Yes, I can!

Vakantie-gevoel

Ik ben hier de voorbije dagen op een heel gezapig en rustig tempo begonnen met kleine tuinwerkjes: onkruid wieden, gras maaien, buxus trimmen, enz... Uiteraard besef ik meteen dat ik nog volop in behandeling ben, want het lichaam kan noch wil niet altijd uitvoeren wat de geest verlangt. Het duwt mijn neus nogmaals op de feiten, maar stilaan leer ik het te aanvaarden...beetje bij beetje...ik doe echt mijn best om mij minder druk te maken. Gelukkig kan ik blijven rekenen op hulp en besef ik meer dan ooit hoe waardevol die 'hulp' wel is. Het voelt aan als een mooi geschenk om zoveel mensen rondom mij te hebben die mij graag zien... ieder op zijn of haar manier. Blijkbaar moet een mens eerst danig onderuit gehaald worden om dat opnieuw te weten.
Wat zitten wij, mensen, toch eigenaardig in elkaar, niet?

Rond deze periode van het jaar kom ik normaliter stilaan in vakantiemodus. Na een goed gevuld schooljaar is de 2de week van juli steevast afkicken om opnieuw te wennen aan het gevoel van rust, aan het aandacht hebben voor andere zaken dan het werk...Kortom het is 'vakantie' toelaten in elke vezel van je lichaam, in iedere hersenkronkel... Ik denk dat de collega's goed begrijpen wat ik thans bedoel. Ik weet dat ook dit gevoel ooit zal terugkomen, want eerlijk is eerlijk, dat gevoel kan er momenteel onmogelijk zijn. Ik kijk echt uit naar de dag waarop ik dit opnieuw mag ervaren. Die dag komt, geloof me maar!

Deze week werd ik weer danig uit mijn lood geslagen door het overlijden van een kennis: een jonge vrouw van amper 48 lentes oud en abrupt weggerukt uit het leven! Op zo'n moment is de harde realiteit van het leven weer pertinent aanwezig. Zulk sterven voelt dan aan als onrechtvaardig en onnodig, maar toch gebeurt het. Het haalt ons uit het dagelijkse ritme. Het slaat ons keihard uit het lood. We voelen ons super ongemakkelijk en weten verdomd niet hoe we hiermee moeten omgaan. Het zet meteen alles weer in het juiste perspectief: de tegenstelling tussen 'leven' en 'dood' is alom en immer aanwezig... elke moment opnieuw, maar nu voor mij nog meer, waarschijnlijk omwille van mijn situatie. Het overlijden van een dierbare maakt dit nogmaals heel duidelijk. Ik wens dan ook haar familie en vrienden heel veel sterkte en steun toe in deze moeilijke periode.

Vanaf zaterdag (6/7) stapten wij ook uit de roes van de voetbalgekte, want het mooie avontuur van onze 'Rode Duivels' was voorbij. Na een prachtige zege tegen een enthousiast USA, kwam de spijtige nederlaag tegen een uitgekookt Argentinië. Waar eerst nog een totaal-gevoel van euforie menig huiskamer onderdompelde en vulde, werden vanaf zondag (7/7) vlaggen, pruiken, 3 kleur-stiften en wie-weet-wat-voor-attributen-nog-allemaal zorgvuldig weer opgeborgen. Het is mooi geweest!
Tijdens de voorbije weken hadden mensen dromen en kon iedereen vreugde en enthousiasme delen. Dit gevoel van samenhorigheid en verbondenheid scheerde gedurende de voorbije dagen hoge toppen. Misschien kunnen we dat gevoel toch een klein beetje koesteren en gebruiken bij een eerstvolgende banale ruzie, bij onze kletterende vloek in de avondfile, bij het ongeduldig en gefrustreerd aanschuiven bij de bakker om de hoek...?

Ik heb eindelijk bericht gekregen voor mijn volgende afspraak in de kliniek. Op vrijdag, 11 juli mag ik op gesprek op de dienst hematologie. Ik vermoed dat ik daar meer uitleg zal krijgen over wat er mij allemaal te wachten staat tijdens de transplantatie en de afzondering. Ik ga er vanuit dat ik zelf ook mijn vragen kan/mag afvuren. Ik hoop dan ook de uiteindelijke instapdatum te krijgen voor die afzonderingsperiode. Ik heb wel de indruk dat de capaciteit van het UZLeuven danig op de proef gesteld wordt, want mijn wachtperiode is nu toch al een tijd lopende. Let wel, ik ben blij dat ik heb kunnen recupereren, want het was echt wel nodig, maar nu ben ik er klaar voor. Het is tijd voor de volgende stap!