Dag 1 in Gasthuisberg te Leuven

Ziezo, we zijn er dus aan begonnen. Ik ga proberen om regelmatig een kort overzicht van het gebeuren alhier te posten op mijn blog. Vanavond voel ik mij relatief goed, dus grijp ik deze kans ook aan om wat te gaan schrijven.
Rond 10u werd ik vakkundig en met veel zorg door mijn chauffeur (ik voel mij precies een minister) afgezet aan het ziekenhuis. Zoals steeds dien ik mij eerst in te schrijven aan de balie. Ditmaal had ik een vriendelijke, lieve dame tegenover mij, waar ik naar hartenlust mijn vragen mocht op afvuren. Als het goed is of gaat, ben ik de eerste om dat ook te durven zeggen. Dus ja, het onthaal was al meteen een fijne ervaring.
Eenmaal ingecheckt mocht ik mij dan installeren op de kamer. Het werd een kamer voor 2, dus ook even kennismaken met de aardige man naast mij, hoorde tot de orde van de dag. Ik had mij echter amper geïnstalleerd of de verpleging kwam reeds bloed aftappen, enkele staaltjes slijm uit mond en neus afnemen en tot slot ook nog koorts en bloeddruk opmeten. Het belooft een drukke dag te worden...
Na het middagmaal (spinazie met cordon bleu en puree) kon ik 'bye-bye' zeggen tegen een deugddoende siësta, want meteen werd ik getransporteerd naar de long- en hartafdeling. Nu heb ik dus ook een echografie mogen meemaken, net zoals bij die zwangere vrouwen. Ja inderdaad, met zo'n slijmerige spul op mijn lichaam ging men met één of ander plastieken oog op zoek naar de binnenkant van mijn buik  Het verschil was dat de dokter bij mij niet echt op zoek ging naar beginnend leven, maar vooral de milt, de nieren en andere organen nauwkeurig wou controleren op hun status. M.a.w. checken of ze nog in goede staat waren!


Wist je eigenlijk dat er in Leuven een hele ploeg werknemers aangenomen zijn om louter patiënten van hun kamer naar één of andere dienst te vervoeren via een rolstoel of het bed? Mijn piloot van dienst liet mij tijdens die rit fijntjes weten dat zij elke dag ongeveer 12 km aflegde. Wow zeg, zo krijg je wel een uitstekende conditie, niet? Misschien wel een ideetje voor mij om hier later als vrijwilliger te komen werken zodat ik die overtollige kilo's vlug kan kwijtspelen? Alhoewel... ik vermoed dat ik de eerstvolgende weken zo weinig mogelijk nog wil vertoeven in een ziekenhuis...

Daarna kon ik exact 12 minuten en 14 seconden genieten van het lezen van de sportkatern of men kwam mij reeds halen om een uitwendige katheder te laten plaatsen. Vliegensvlug (een mens zou voor minder stress krijgen) zo'n modieus schortje aan (je kent dat wel met zo'n grote opening achteraan zodat al het vlees achteraan ook zichtbaar is) en dan weer onderweg... doorheen een netwerk van gangen... richting het operatiekwartier. Even waande ik mij geprojecteerd op het witte doek, toen - net als in de film - de TL-lampen één voor één voorbij flitsten. Man, wat flitst er dan allemaal doorheen dat hoofd...
Soit, ik dwaal weer af... Op het OK aangekomen, probeerde ik de dokter meteen duidelijk te maken dat verdoving traag inwerkt op mijn lichaam. Kom ik bij de tandarts of laat ik een ingreep doen onder plaatselijke verdoving, telkens weer duurt de tijd dat de verdoving echt begint te werken dubbel zo lang als bij iemand anders. Hoe dat komt, weet ik niet, maar ik heb het al meermaals proefondervindelijk mogen ervaren en leuk is wel wat anders! Gelukkig dat de meeste dokters/tandartsen daar ook rekening mee houden, maar hier had ik er geen goed oog in. Dat voorgevoel he...

"Goed dat u dat zegt, mijnheer De Jaeger" hoor ik in de verte iemand roepen. Nog geen 5 minuten later begint diezelfde persoon al gretig te snijden en ik kan u verzekeren dat ik elke snee, elke prik en elk gewriemel gevoeld heb. Ik vraag mij dan ook af welk nut het heeft om die informatie mee te delen, als men er toch geen rekening mee wenst te houden. Blijkbaar zijn die extra 5 minuten wachten vandaag niet haalbaar. Tja, ik probeer het wat te plaatsen en los te laten, maar als zelfs de wonde dichtnaaien nog pijnlijk werd, dan krijg ook ik het lastig. Ik hoor dan wel één of andere verpleegster bezorgd vragen of het niet mogelijk zou zijn om nog wat bij te verdoven, want zij ziet wat het met mij doet... Tevergeefs! Dan kan je enkel maar een traan wegpinken en de pijn verbijten. Pijn...grotendeels fysiek gelinkt, maar dezer dagen ook wel versterkt door de emoties van het moment. Ik wind daar geen doekjes om. Heel het gebeuren zit niet in mijn kleren maar wel degelijk in mijn lijf.
Ik was dan ook opgelucht dat ik een kwartiertje later naar mijn kamer mocht weerkeren. Naar mijn kamer? Nee hoor, want men had besloten om mij nu al naar een aparte kamer te laten verhuizen. Het gevolg was dat ik al mijn spullen weer mocht inpakken. Uiteindelijk ben ik wel blij, want dat wil ook zeggen dat ik daar, op die nieuwe kamer (nr 3064...handig voor wie op bezoek komt) mijn stek kan uitbouwen voor de volgende 4 weken. Omdat ik iemand ben die zich tamelijk goed voelt bij het neerschrijven van feiten en gebeurtenissen (ik kan letterlijk de miserie van mij afschrijven), ben ik maar gestart met dit tekstje voor mijn blog.
Opdracht volbracht en nu kruip ik in mijn bedje, want ik voel dat deze dag toch best vermoeiend geweest is. Morgen nog die punctie en dan zou het ergste leed - wat pijn betreft - moeten geleden zijn.

'Kat in 't bakkie' zou ik kunnen tieren, maar dat is nog niet helemaal juist natuurlijk. Wie weet, zet ik wel van die streepjes op de muur, zoals een gedetineerde in zijn cel (allez dat zie ik toch in de film), maar ik ga mij nog even netjes gedragen, want uiteindelijk moet ik hier nog een tijdje vertoeven, nietwaar...
Ik heb ook vernomen dat mijn copain van weleer (Christophe) de hele procedure al achter de rug zou hebben. Ik ben blij voor hem, zeker toen ik hoorde dat alles ook goed verlopen was. Langs deze weg zou ik hem dan willen vragen dat hij ofwel via een mailtje (daniel.de.jaeger@pandora.be), ofwel via een sms (0473/652646)... iets van hem zou willen laten horen. Ik zou hem graag eens willen bellen, om te horen hoe het met hem gaat, maar zeker ook om al een datum vast te pinnen, wanneer we beiden Genk onveilig gaan maken. Uiteraard nadat we beiden voldoende hersteld zullen zijn. Dat is nogal wiedes!