Dag 4 in Gasthuisberg te Leuven

Ondertussen vertoef ik al mijn 4de dag op de afdeling 630. Het gaat vlotjes, moet ik zeggen, maar het einde is uiteraard nog ver weg. Ik probeer alvast de dagen zo zinvol mogelijk in te vullen. Sowieso heb ik hier wel een bepaald ritme te volgen, anders en ook wel strikter dan thuis, waar je al vlug een uurtje later zou durven starten met een ontbijt. Sommigen van mijn vrienden durven zelfs het ontbijt helemaal overslaan en meteen de tanden zetten in een stevig stuk vlees, dat moeder, de vrouw, op een zaterdagmiddag haar kroost voorschotelt. In  hotel UZLeuven zijn de maaltijden vrij stipt vastgelegd, dus lang-slaperij zit er niet echt in..
Om 8 u start het ontbijt, rond 12 u serveert men het middagmaal en circa 17 u sluit men de dag af met een avondmaal.
Na het ontbijt volgt dan het dagelijkse 'wasritueel'. Met wat geluk kan en mag ik onder de douche, maar het alternatief is vaak aan de lavabo. Ik heb mij echter al op andere plaatsen moeten wassen in minder comfortabele omstandigheden en dan denk ik deze dagen terug aan die zomerkampen met de Chiro. De koude rivier was ten tijden van mijn 'kerelsjaren' het beschikbare bad, maar als kookouder had ik al het geluk om tijdens de 10 kampdagen ook eens te kunnen genieten van een zelfgemaakte douche met door-de-zon-opgewarmd water. Er was altijd wel een handig iemand mee op zo'n kamp.
In de voormiddag neem ik de tijd om rustig de krant te lezen, te surfen, te mailen...zolang men mij niet opzadelt met één of ander onderzoek, want vaak komen de dokters ook tijdens die voormiddag langs voor een gesprek of overleg.
In de namiddag durf ik mij al eens te wagen aan een powernap, maar kijk ik ook uit naar het bezoek van de dag.

Even kort samenvatten wat er tijdens de voorbije 3 dagen hier nog gebeurd is :

Op dag 2 (woensdag 16/7 - ik moet echt opnieuw bewust worden van de tijd, want ik krijg er precies geen vat meer op) kreeg ik dan de bewuste punctie. Ik keek er met een klein hartje naar uit en dat gevoel was ook helemaal terecht. Ondanks de verdoving (je kent het verhaal ondertussen) voelde ik de prik doorheen mijn linkerbeen tot in mijn tenen trekken. Man, wat was me dat! Het aftappen van het 'hersenvocht' zelf was minder pijnlijk, veeleer dragelijk doch wel vreemd. Ik weet niet of iemand van jullie al eens een kraantje in zijn lijf heeft laten plaatsen? Wel, ik raad het niemand aan. Aangezien men ongeveer 6 ml vocht had afgetapt, pompte men er een zelfde hoeveelheid chemo weer in, zodat mijn vochtgehalte op die plek in balans kon blijven. Deze chemo is louter preventief om te voorkomen dat ook daar eventuele malafide cellen zouden kunnen overleven. Na dit avontuur moest ik gedurende 2 uur echt onbeweeglijk op mijn bed blijven liggen. Enerzijds kon zo het gaatje tussen de wervels deels toegroeien, maar anderzijds zou dit ook voorkomen dat ik nadien hoofdpijn zou krijgen. De vriendelijke verpleegster raadde mij aan om de komende 24 uur zelfs eerder horizontaal naar de wereld te willen kijken. Dan doen we dat maar... de gewillige patiënt die ik ben.

Dag 3 kreeg ik dan mijn 1ste chemo. Ja wadde! Straf poeier, moet ik zeggen. Zonder in details te willen treden (even verwittigen dat gevoelige lezers misschien best de volgende 3 regels overslaan), het middagmaal van de dag kwam er in al zijn glorie weer uit. Ongeveer 5 sessies van braken volgden elkaar in sneltempo op, waarvan de laatste enkel nog groen slijm van mijn gal voorstelde. Mijn broer, die op dat moment op bezoek was, zal mij al in betere omstandigheden gezien hebben, maar hij zal het wel begrijpen.
Naast het braken stak ook een geweldige hoofdpijn de kop op (wat een woordkeuze), die mij tot de vroege ochtend bleef teisterden. Gelukkig kreeg ik toch wel wat paracetamol om de pijn enigszins wat te verzachten. Lang leve de paracetamol!!!

Vandaag en de volgende 4 dagen krijg ik nog heel wat chemo toegediend om mijn lichaam helemaal op te kuisen. Bijna had ik 'gezuiverd' geschreven, maar dan zou ik de waarheid toch wel geweld aandoen, niet? Ik besef dat het spul noodzakelijk is, maar om het nu te gaan verheerlijken... hallo, daarvoor zit er toch iets teveel smerigheid in. Deze chemokuren zouden wel minder inhakken op de spijsvertering maar meer op de zenuwbanen van voeten, tenen, handen en vingers. En ze hebben gelijk. Eten lukt weer en alles blijft netjes op zijn plek.
Rond een uur of 6 voelde ik mij gloeien en vlug bleek dat ik 38,8 koorts had. Meteen alarmfase 1 van kracht. Dat houdt in dat men mijn 'cultuur' (ik had toch een ander beeld in gedachten bij dit woord) zou gaan onderzoeken. Ettelijke bloedstalen en urine werden verzameld om meteen naar het lab over te brengen. Daar zal men dan onderzoeken waar de mogelijke ontsteking vandaan kan komen. Het onderzoek levert pas na 48u resultaten op, dus dat wordt nog even afwachten. Ondertussen wel een nieuwe baxter gekregen met... jawel, paracetamol om de koorts te doen dalen. Het werkte gelukkig wel, want anders zou ik nu niet kunnen schrijven he. Lang leve de parac.... Ok, het is al goed, Daniel, je moet ook niet gaan overdrijven.
Ziezo, beste lezer, weer een stukje van mijn geschiedenis herbeleefd en geschreven. Vandaag, morgen... nog even werken aan het verleden en het heden, maar daarna (hopelijk binnen 4 weken) weer volop werken aan mijn toekomst. Het komt goed! Ik voel het!