Vakantie-gevoel

Ik ben hier de voorbije dagen op een heel gezapig en rustig tempo begonnen met kleine tuinwerkjes: onkruid wieden, gras maaien, buxus trimmen, enz... Uiteraard besef ik meteen dat ik nog volop in behandeling ben, want het lichaam kan noch wil niet altijd uitvoeren wat de geest verlangt. Het duwt mijn neus nogmaals op de feiten, maar stilaan leer ik het te aanvaarden...beetje bij beetje...ik doe echt mijn best om mij minder druk te maken. Gelukkig kan ik blijven rekenen op hulp en besef ik meer dan ooit hoe waardevol die 'hulp' wel is. Het voelt aan als een mooi geschenk om zoveel mensen rondom mij te hebben die mij graag zien... ieder op zijn of haar manier. Blijkbaar moet een mens eerst danig onderuit gehaald worden om dat opnieuw te weten.
Wat zitten wij, mensen, toch eigenaardig in elkaar, niet?

Rond deze periode van het jaar kom ik normaliter stilaan in vakantiemodus. Na een goed gevuld schooljaar is de 2de week van juli steevast afkicken om opnieuw te wennen aan het gevoel van rust, aan het aandacht hebben voor andere zaken dan het werk...Kortom het is 'vakantie' toelaten in elke vezel van je lichaam, in iedere hersenkronkel... Ik denk dat de collega's goed begrijpen wat ik thans bedoel. Ik weet dat ook dit gevoel ooit zal terugkomen, want eerlijk is eerlijk, dat gevoel kan er momenteel onmogelijk zijn. Ik kijk echt uit naar de dag waarop ik dit opnieuw mag ervaren. Die dag komt, geloof me maar!

Deze week werd ik weer danig uit mijn lood geslagen door het overlijden van een kennis: een jonge vrouw van amper 48 lentes oud en abrupt weggerukt uit het leven! Op zo'n moment is de harde realiteit van het leven weer pertinent aanwezig. Zulk sterven voelt dan aan als onrechtvaardig en onnodig, maar toch gebeurt het. Het haalt ons uit het dagelijkse ritme. Het slaat ons keihard uit het lood. We voelen ons super ongemakkelijk en weten verdomd niet hoe we hiermee moeten omgaan. Het zet meteen alles weer in het juiste perspectief: de tegenstelling tussen 'leven' en 'dood' is alom en immer aanwezig... elke moment opnieuw, maar nu voor mij nog meer, waarschijnlijk omwille van mijn situatie. Het overlijden van een dierbare maakt dit nogmaals heel duidelijk. Ik wens dan ook haar familie en vrienden heel veel sterkte en steun toe in deze moeilijke periode.

Vanaf zaterdag (6/7) stapten wij ook uit de roes van de voetbalgekte, want het mooie avontuur van onze 'Rode Duivels' was voorbij. Na een prachtige zege tegen een enthousiast USA, kwam de spijtige nederlaag tegen een uitgekookt Argentinië. Waar eerst nog een totaal-gevoel van euforie menig huiskamer onderdompelde en vulde, werden vanaf zondag (7/7) vlaggen, pruiken, 3 kleur-stiften en wie-weet-wat-voor-attributen-nog-allemaal zorgvuldig weer opgeborgen. Het is mooi geweest!
Tijdens de voorbije weken hadden mensen dromen en kon iedereen vreugde en enthousiasme delen. Dit gevoel van samenhorigheid en verbondenheid scheerde gedurende de voorbije dagen hoge toppen. Misschien kunnen we dat gevoel toch een klein beetje koesteren en gebruiken bij een eerstvolgende banale ruzie, bij onze kletterende vloek in de avondfile, bij het ongeduldig en gefrustreerd aanschuiven bij de bakker om de hoek...?

Ik heb eindelijk bericht gekregen voor mijn volgende afspraak in de kliniek. Op vrijdag, 11 juli mag ik op gesprek op de dienst hematologie. Ik vermoed dat ik daar meer uitleg zal krijgen over wat er mij allemaal te wachten staat tijdens de transplantatie en de afzondering. Ik ga er vanuit dat ik zelf ook mijn vragen kan/mag afvuren. Ik hoop dan ook de uiteindelijke instapdatum te krijgen voor die afzonderingsperiode. Ik heb wel de indruk dat de capaciteit van het UZLeuven danig op de proef gesteld wordt, want mijn wachtperiode is nu toch al een tijd lopende. Let wel, ik ben blij dat ik heb kunnen recupereren, want het was echt wel nodig, maar nu ben ik er klaar voor. Het is tijd voor de volgende stap!