Intermezzo 21 maart 2014

Het was een vreemd gevoel om opnieuw wakker te worden in het ziekenhuis, met op de achtergrond Sam Sparro. Ik ben geen super-fan van de singer-songwriter en zijn happiness is mij net dat tikkeltje te melig, net dat teveel aan 'feeling-good' moment, maar het lied gaf wel een extra dimensie aan het kader waarin ik mij thans weer bevond. Happiness...op een zaterdagochtend in een universitair ziekenhuis. Ik weet het zo niet...

Hoe ben ik in godsnaam toch weer verzeild geraakt in het ziekenhuis? Ik probeer de gebeurtenissen van de voorbije uren en dagen kort samen te vatten.
Het was ondertussen welgeteld 9 dagen geleden dat ik het ziekenhuis had mogen verlaten. De conditie was toen best in orde, de omstandigheden vielen al bij al wel mee, de nevenverschijnselen waren onder controle. Als een mens een weekend kon afsluiten onder de lentezon van een vissersvolk, dan waren dat toch enkel maar mooie vooruitzichten, niet? Of verliep alles net iets te vlot?
Het beeld veranderde vanaf maandag en dinsdag. Het waren twee rot-slechte dagen met veel pijn en een belabberde fitheid. In die 2 dagen ben ik trouwens 5 kilo afgevallen...om maar aan te geven dat de omstandigheden echt niet evident waren. Vanaf woensdag kwam ik er stilaan weer bovenop. Met veel moed beende ik die dag dan ook naar mijn buurman 'kiné Filip', om al die goede voornemens van minimale fitheid ook in de praktijk om te gaan zetten. Een uurtje zwoegen, onder het waakzame oog van een coach...het werkt wel degelijk voor mij. Vooral de oefeningen voor mijn verslapte benen kwamen aan bod, maar zelf was ik het meest blij met de massage. Ik vind het alvast wonderlijk hoe handen op zo'n manier jouw vermoeidheid kunnen wegnemen en energie kunnen opwekken.
Donderdag had ik dan een afspraak bij mijn huisarts om mijn bloed te laten testen. Dit was een onderdeel van het grote plan. Nietsvermoedend liet ik haar de naald in mijn ader prikken. Ik vond het wel al een beetje vreemd dat de plek van de naald meteen blauw uitsloeg en dat de bloedafname ook meer tijd in beslag nam dan bij vorige afnames. Had ik misschien toen al een bepaald voorgevoel?
Enkele uren later kreeg ik de assistente van Leuven aan de telefoon: "Mijnheer De Jaeger, kan u morgen langskomen, want uit onderzoek blijkt dat het tekort aan bloedplaatjes toch wat verontrustend is?"
Ik besloot om zelf naar het ziekenhuis te rijden. De rit verliep vlot. Vastbesloten om binnen enkele uren weer thuis te zijn, parkeerde ik mijn auto en begon daarna aan mijn wandeling richting hoofdingang. Geleidelijk aan veranderde mijn gemoedelijke pas echter naar een tergend traag en slopend slakkengangetje. Halverwege had ik het gevoel dat ik niet meer vooruit kwam. Het leek alsof die korte afstand onoverbrugbaar was en om de 10 m moest ik rusten en naar adem happen. Zo snel veranderde mijn algemene conditie. Ik probeerde alsnog om via de beige pijl tot op verdiep 2 te komen. Gelukkig had een vriendelijke verpleger mij in de mot en zorgde hij er voor dat ik met een hulpmiddel (lees rolstoel) tot op de bewuste dienst terecht kwam. Opnieuw een bloedafname ondergaan, weer een long- en hartonderzoek laten uitvoeren en uiteindelijk geduldig wachten op mijn eerste opname van bloedplaatjes ooit. Best wel spannend! Bloedplaatjes moeten blijkbaar ook heel snel toegediend worden, liet men mij weten en de kleur er van is trouwens niet het verwachte rood, maar gewoon vaal geel.
Maar toen kwam de kink in de kabel. De transfusie kon voorlopig niet doorgaan, want nu bleek dat ik koorts maakte (39°C). De situatie veranderde alras van een klein probleempje naar een heuse alarmfase. Nu bleek ook dat mijn waarden van witte bloedlichamen eigenlijk ook ontzettend laag waren. Iedere infectie, elk viruske kon dan fatale gevolgen hebben, vandaar die verhoogde waakzaamheid, veronderstel ik. De hoofdopdracht was vanaf nu om die koorts te gaan bestrijden. Daarvoor gaven ze mij meteen enkele baxters met een soort van antibiotica in en ik moet zeggen dat de remedie al vlug zijn vruchten afwierp. Na een klein half uur was er al helemaal geen sprake meer van koorts. Ik denk dat men mij dus een paardenmiddel toegediend heeft.
Maar ik kreeg wel een onverklaarbare rugpijn. Plots was die vreselijke pijn daar. Ik kronkelde en niemand wist wat er gaande was. Achteraf kreeg ik te horen dat een bepaalde stof in de chemo wellicht de boosdoener zou kunnen zijn. Die zou een reactie kunnen uitlokken omwille van de invloed er van op mijn beenmerg. Laat ons hopen dat die pijn niet terugkomt.
Gelukkig kreeg ik na een tijd wel de nodige dosis morfine tegen die helse pijn. Geloof het of niet, maar ik had toen, op dat moment, mijn ziel verkocht om van die diepe rugpijn verlost te kunnen zijn. Het werd ook vrij duidelijk dat ik niet meer naar huis zou gaan, maar daar zou moeten blijven overnachten. Hotel UZ zwaaide weer zijn deuren open. Ik had er ditmaal echt geen zin in en het zette meteen een domper op mijn mentale weerbaarheid. Tel daarbij nog enkele andere tegenslagen en ik hoef niemand te overtuigen van de donkere donderwolk die boven mijn hoofd hing. Gelukkig kan ik dan weer op een aantal mensen rekenen om voor mij te zorgen. Ik heb wel mijn lesje geleerd om voortaan bij elk bezoek ook enigszins voorbereid te zijn op een mogelijke opname. Ik ga zo'n valiesje klaarmaken met het basispakket 'ziekenhuisverblijf'. Naast een pyjama komen daar zeker een aantal attributen bij, die een mens nodig heeft voor zijn primaire behoeften.
Rond 15u kreeg ik dan de boodschap dat ik diende te verhuizen naar een andere kamer. Ik vroeg mij toen af waarom al die moeite, maar nu weet ik ook waarom... Had ik geweten wat mij te wachten stond, ik had wellicht iets meer geprotesteerd. Blijkbaar wilde de persoon die met mij wisselde een rustiger slaapoord krijgen en ik was toevallig een dankbaar alternatief, zowel voor de patiënt, maar ook voor de verpleging. Voor ik goed doorhad wat mij aan het overkomen was, zakte mijn moraal tot diep onder het nulpunt. Plots besefte ik ook dat de wereld niet altijd is zoals jij denkt dat die zou moeten functioneren. Ik weet dat ik daar soms nogal op een naïeve manier tegenaan kijk, maar ik beschouw net die goedheid nog steeds als één van mijn positieve eigenschappen. Mijn nieuwe kamergenoot was een rasechte Antwerpenaar en geloof mij, ik heb echt helemaal niks tegen deze provincie, maar hoe meer kan een cliché soms waarheid worden? Ik vraag mij steeds af waarom die gasten zo nodig moeten roepen in een normaal gesprek? Hij had blijkbaar ook nog het bezoek van twee gezellige dames, die zich ook van hun beste kant lieten zien. Een luidruchtig gesprek in het plat Antwoarps, met maar één onderwerp: geld! Tjonge ik weet het niet, maar mijn sympathie voor het volk is onder grote druk komen te staan. Gelukkig heb ik al een goed paar oordopjes kunnen aanschaffen, zodat de decibels aardig gedimd kunnen worden. Zalig!
Ik voel vooral een soort van boosheid, kwaadheid over mij heen komen. Het heeft te maken met een aantal problemen (vooroordelen?) die zich telkens opnieuw voordoen in die medische wereld. Het is ook zo dat een deel van die wereld die vooroordelen maar al te graag in stand wenst te houden. Zo lijkt het toch. Telkens weer, bijna wetmatig, stel ik vast dat enkel de dokters uitspraken mogen doen over jouw situatie, over jouw gezondheid. Wellicht komt deze conservatieve gedachte nog naar voren uit de angst voor processen, maar wees nu eerlijk, dit is toch niet meer van deze tijd. Het is het principe van 'Wij weten wel hoe het moet' tegenover de roep naar inspraak en gehoor van zowel patiënten, als van het overige personeel. Ik vermoed dat ik niet enkel voor mijzelf spreek, maar de grootste wens en behoefte van een patiënt is juiste en eerlijke informatie krijgen. Men doet waarschijnlijk verschrikkelijk zijn best, maar daar is nog heel wat weg af te leggen. Men hervalt nog te vaak in de oude patronen, waarbij men dus echt denkt dat het beter is om zo weinig mogelijk informatie te geven of nog erger dat men meent dat de patiënt niet met die informatie kan omgaan! Zo fout, zo ontzettend fout, vind ik dat. Een tweede grote behoefte is de wens op wat meer begrip vanuit de medische wereld voor de situatie van de patiënt. Daarin onderscheiden dus de goede verplegers en dokters zich van de anderen door vooral wat meer empathie te tonen. Ik ga op dit vlak niet alleen kritisch zijn voor de witte brigade, want ook binnen andere werkdomeinen, waaronder mijn eigen kleine onderwijswereld, zie ik soms dit schrijnende gebrek aan empathie. Ook daar is in de toekomst een verandering van mentaliteit nodig.
Om de 30 seconden gaat mijn kamergenoot zijn gsm af met een vrolijk maar irritant deuntje.
"Ja zeg, mijn schatje ziet mij graag he, moateke!"
Ik mag het hopen voor hem dat al dat gedoe en theater niet voor niks geweest is.
Zou ik hem proberen te vertellen dat je dat vervelende geluid van die toetsen ook kan uitschakelen en dat je dat kan doen uit respect voor andere patiënten? Of laat ik dit alles beter maar bekoelen?
Ja, ik voel heel wat frustratie en echte boosheid opborrelen. Laat mij vandaag, op deze trouwens mooie zondag, maar eens goed boos zijn!
En dan is er daar gelukkig weer een lichtpunt. Een verpleegster die zich jouw lot aantrekt en tijd voor je vrij maakt. Alleen al haar geste om zich even neer te zetten, op die stoel tegenover mij, gaf zoveel herkenning en verbondenheid. Het zijn echt wel die mensen die het voor de patiënten doen hoor.
Door mij te informeren, zorgde ze net voor wat ik nodig had, waaraan ik behoefte had. Ze legde mij stap voor stap uit wat er stond aan te komen. Ze legde mij kort maar duidelijk uit welke gevolgen bepaalde handelingen hadden. Ze overliep samen met mij het pad dat ik zou moeten volgen. Ook haar woorden dat ik nog de keuze had om voor genezen te gaan, bleven me zeker bij. Ze raadde mij ook aan om voldoende positieve energie te halen om dit pad verder aan te vatten. De neveneffecten zijn wat ze zijn en ik zal er op één of andere manier moeten leren mee omgaan. Ze liet mijn last van oorsuizingen noteren in mijn dossier, want dan kan men voor een vervangend medicijn zorgen, zodat die schade niet blijvend wordt. Die kleine, maar echt wel belangrijke dingen.. die betekenen zoveel voor een patiënt.  Energie geeft energie. Haar energie zorgde er voor dat ik het weer een plaats kon geven, dat ik stopte met mij te irriteren aan respectloze mensen. Morgen kijk ik uit naar mijn ontslag. Deze ervaring zal mij helpen in het proces dat er nog staat aan te komen. Ik ben er weer een beetje meer klaar voor. Ik ga die verpleegster morgen ook vertellen wat haar manier van verzorgen doet bij patiënten. Het is goed dat zij dat weet. Ik ga mij mentaal nog harder en sterker voorbereiden op wat komen zal. Genezen is geen evidentie, maar het wordt een bikkelharde strijd, die de grenzen van mijn incasseervermogen zullen aftasten. Dat is zeker!
Ik ben ook beginnen te lezen in het boek van radiopresentator Krista Bracke 'Mijn leven op stelten'. Ellen, bedankt voor de leestip! Ja wadde, haar boek leest als een trein en het triggert mij enorm. Een aanrader voor iedereen die ook de andere kant van het leven durft aan te kijken. Ik ga er bewust niet teveel over schrijven. Je moet er zelf maar aan beginnen. Ik sluit enkel mijn leesstukje af met een kort fragmentje, dat op mij wel wat indruk maakte en waarmee ik zelf ook een stuk verder kon:



"Iedereen heeft wel al eens een tegenslag, zoveel is duidelijk, al krijgen we regelmatig net een andere boodschap voorgeschoteld in onze maatschappij. Het besef dat je door een diep dal kan en mag gaan, maar dat het - zolang je niet opgeeft - ooit wel beter zal worden, kan een houvast bieden. Als je maar leert omgaan met de slagen van het leven en je ze een plaats weet te geven in je bestaan".

Mooi toch en zo beeldend omschreven...de slagen van het leven?
Het is een zware maar noodzakelijke taak voor zowel ouders als leerkrachten om dit soort van levenslessen mee te geven. En dat die maatschappij inderdaad eindelijk eens stopt met iedereen voor te houden dat men steeds op elk moment van de dag gelukkig moet zijn. Geluk kan je enkel koesteren en vereren, als je hebt mogen ervaren dat dit geluk fragiel en kostbaar is...

The week after...herstellen, rusten en vooral bijtanken, zowel fysiek als mentaal.

De nacht van woensdag op donderdag was een goede nacht geweest. Ik had toch bijna 5 uren kunnen doorslapen tot... de nacht-verpleegster een nieuwe baxter moest komen hangen.
"Waarom zijn die nacht-verpleegsters altijd zo streng?" vraagt een mens zich dan af. Ze kijken voortdurend stuurs in jouw richting heen. Hun koude ogen priemen door je bange lijf heen en al hun bewegingen zijn zo omhuld met kabaal of gezucht. Plots blijft er van die anders zo gekende sierlijkheid en die zachte handelingen geen greintje, geen sikkepit meer over. Het lijkt wel alsof de fee plots veranderde in een djinn.
Ik veronderstel dat het ook voor haar een last moet zijn om op zo'n schielijk vroeg uur rond te zeulen met kar en verbanden, met medicijnen en zalfjes... Je hoort ze soms al van ver monkelen en foeteren en dan hou je de adem in... als ze voor jouw kamerdeur staat. Doe je dan alsof je nog slaapt of laat je blijken dat je reeds wakker bent? U begrijpt uit deze nieuwe invalshoek dat ook nachten in een ziekenhuis een zekere dosis spanningsgehalte kunnen hebben en dat overal steeds weer een moment van stress kan komen opduiken.
Maar halt...tijd voor strategie!
In gedachten dat de aanval nog steeds de beste verdediging is (John heeft het helaas niet gehaald bij RSC Anderlecht), besloten wij al onze nog aanwezige charmes in deze boeiende strijd te gooien. En zowaar, het wierp zijn vruchten af. Haar koele gelaat ebde langzaam weg en enkele warme, begripvolle ogen keken ons plots aan. Haar stem werd zachter, haar gebaren werden minder wild. Zelfs bij het verlaten van de kamer liet zij een welgemeend excuus kirren, toen ze per ongeluk iets te bruusk tegen de deur reed. Wat een metamorfose en yes, we can!
Ondertussen was het nog maar 6u 's ochtends hoor en  had ik reeds enkele mensen van antwoord gediend door hun mooie sms'jes te beantwoorden. Uiteraard was ik daarbij de tijd uit het oog verloren! Mijn excuses voor die verzonden berichten op dat beschamend vroeg tijdstip van de dag, maar het leuke voor mij was dat ik aan de hand van de reacties nadien wel kon uitmaken wie nu tot de club van vroege vogels hoorde en wie eerder aanleunde bij de langslapers. Ik hoop dat van wie ik helemaal niets hoorde, ik mij ook niet te ongerust moet beginnen te maken...
Vandaag nog maar eens bewezen dat verdriet en geluk ontzettend dicht bij elkaar liggen. Zo was er enerzijds het bericht van het overlijden van de mama van een kindje op onze school. Dood gaan hoort nu eenmaal bij het leven, dat weten we allemaal ondertussen wel, maar te vroeg dood-gaan, tja, het blijft toch moeilijk te ver-dragen, laat staan aanvaarden. Geloof me, ik begrijp het vandaag meer dan vroeger.
Mijn gedachten gaan dan ook naar dit diep-getroffen gezin. Ik hoop dat zij de kracht mogen vinden om hier samen doorheen te komen. Ik denk wel dat ik namens de ganse school mag zeggen dat zij ook steeds welkom zijn met vragen, met hun verdriet... Of wij hen steeds gaan kunnen helpen dat weten we niet, maar een luisterend oor aanreiken dat kunnen we zeker wel!
Anderzijds staat daar dan het wonderlijke nieuws van de geboorte van een kleinkind van een lieve collega op de school tegenover. Het moet een ongelofelijk fijn gevoel zijn om dit te mogen meemaken. Let op, ik kan het enkel vermoeden, want ik heb het nog niet mogen meemaken, maar ik ga er dus alles aandoen om dat wel nog te kunnen beleven. Weer een reden er bij voor mij om toch maar voluit te gaan voor het leven!
Dood en leven, onmiskenbaar met elkaar verbonden, gevangen in de cirkel van ons bestaan, net zoals yin en yang, die balans en evenwicht brengen in ons leven. We leren voortdurend om te gaan met tegengestellingen in dit leven, zoals warm en koud, licht en donker, pijn en vreugde, positieve en negatieve ervaringen... De manier hoe we hiermee omgaan bepaalt hoe ieder van ons staat in dit leven. Soms is alles meer logisch dan je denkt.

Ondertussen was ook de kiné, op mijn uitdrukkelijke vraag, langsgekomen met heel wat nuttige en kleine tips om dagelijks te blijven bewegen. Ik ben namelijk ontzettend bang om weer die spierkracht te gaan kwijt spelen zoals tijdens mijn vorige therapie. Van alle nevenverschijnselen was dit verlies voor mij het moeilijkste om te moeten torsen. Ik probeer alvast de kleine winst die ik de voorbije maanden langzaam maar zeker terug heb opgebouwd door te fietsen op mijn hometrainer, door te gaan werken, door te wandelen...niet verloren te laten gaan. Soms heb je een stimulans, een doel, zelfs een schema nodig om jou hierbij te laten helpen. Dat ga ik nu ook doen. Ik ga naast een 2 wekelijks bezoek aan de kiné, ook een duidelijk schema met allerlei oefeningen opstellen en uitvoeren. Daarnaast ga ik nu ook weer een beroep doen op enkele sherpa's om mij bij te staan: een keer mee gaan fietsen, enkele kilometers samen wandelen... Alleen is maar alleen, weet je, in gezelschap lukt het mij vast beter, vermoed ik dan.
Ik heb ook nog de hulp aangevraagd van een diëtiste, want bewegen en goede, gezonde voeding zijn zonder twijfel sterke partners in deze niet zo eenvoudige opdracht. Als kankerpatiënt krijg ik nu eenmaal een energierijke voeding toegediend en de cortisonen zorgen voor veel vochtophoping, dus de kilo's komen er zeker wel bij. maar ik vermoed dat ik hier ook wel wat preventief aan de slag zal kunnen gaan.

Wie hier informatie moest over hebben, mag mij die steeds doormailen.
(mail to: daniel.de.jaeger@pandora.be)

Ik heb al wat suggesties gekregen van enkele mensen, maar alle bruikbare informatie is en blijft zeker welkom! Bij deze al bij voorbaat een dikke merci!
Mijn 'brother in arms' had donderdag een slechte dag. Misselijkheid, hikken, rood gelaat, om maar enkele symptomen te noemen, zorgden voor minder comfort.  Ik probeerde hem dan ook de rust en stilte te geven, die hij nu goed kon gebruiken. Ik ben er zeker van dat hij dat ook voor mij zou doen. Het komt wel goed met hem!
Ik vond zijn beslissing om uiteindelijk toch een dagje langer in het ziekenhuis te blijven best moedig. Het was ontzettend knap hoe hij luisterde naar zijn eigen lichaam. Ik kan mij heel goed inbeelden dat de verleiding groot was, om mee naar die veilige thuishaven te gaan reizen. Knap gedaan, man!
Vrijdag en zaterdag had ik regelmatig last van een opspelende maag en vermoeidheid. Dus tijd nemen voor verzorgen, rusten, slapen... Ook de spieren blijven oefenen, fietsen, goed en gezond eten en regelmatig drinken waren mijn belangrijkste activiteiten gedurende deze voorbije dagen. Ook de eerste oorsuizingen voel ik thans opkomen. Dit wordt een vervelend iets!

Deze 1ste turbulente week heb ik dan afgesloten met een uitstapje naar zee, naar Oostende. Heel rustig aan, eerst met de trein van Mechelen tot in de badstad zelf en daarna van zonnestraal naar zonnestraal kuierend over de drukke straten, langsheen gezellige winkeltjes en vele bistro's. Even halt houden voor een café Milano en een Camille thee. Je leest het, alles is puur natuur en alcohol komt er niet aan te pas. Om één of andere reden regelt het lichaam nu zelf wat je wel en niet lekker vindt en daar is bier noch wijn  nu even niet bij. Vreemd toch?
Ik eindig deze zonnige en zachte dag dan ook met een citaat van Arno, geboren en getogen Oostendenaar of er gebraakt en gescheten, zoals men dat in Oostende zou zeggen : "Alleen in Oostende kleurt de zee appelblauwzeegroen."

Keernekeerwere of...oost west, maar waar is mijn plekje het best?

Blijkbaar heeft het uitje naar Rotterdam toch meer invloed gehad op mijn denken en handelen, want ik besef nu plots dat ik er in slaag om 3 Hollandse V.I.P.'s  aan bod te laat komen in mijn 5de verhaal: de (bal)jonglerende, soms jokkende Johan, de met maatpak, soms melige Mario en de mijmerende, soms miskende Marco. Had jij die 3 binken ook opgemerkt, of toch maar 2? Ga anders vlug nog even (terug)spieken om weer in het verhaal te komen.
Zo overnachten in een ziekenhuis, pff, het valt niet mee hoor! Deze chemo heeft al meteen een vergelijkende reactie als bij mijn 4 vorige sessies te saam wat de nevenverschijnselen betreft: buikpijn, voze vingers, gevoelige mond, lichte voorhoofdspijn en slapeloosheid.
Rond 1u30 besloten Christophe, je weet wel mijn lot- en kamergenoot, en ikzelf met volledige eensgezindheid om van alles en nog wat te beginnen uitvoeren, behalve dan slapen. En nee, voor alle duidelijkheid en ondanks de suggestie van bepaald bezoek, aan lepeltje-lepeltje hebben we echt geen moment gedacht. De ene slapeloze begon te lezen, de andere te schrijven; de ene luisterde naar muziek, de andere begon te
lezen; de ene begon te schrijven, de andere luisterde naar muziek... Er was ook nachtelijke tijd, niet om te gaan stappen, maar voor een goed gesprek over kinderen en PLAN-kinderen, over vorige chemo en huidige chemo (het is inderdaad juist dat met lotgenoten praten gewoon makkelijker is), maar zeker ook wat kletsen en leuteren over het voetbal (mannen weten nog steeds waarom). Ik heb mijn vraag rond het hoe en het waarom van super-Mario's vertrek dan maar meteen afgevuurd. Er was bij de Genkse fan geen duidelijk antwoord voor handen. Dus is er misschien toch wel twijfel over een goede afloop van dit voetbalseizoen... De stap naar mijn peiling over de top(flop)transfer van Mboyo heb ik dan bewust wat uitgesteld. Ik hoop dat alles toch nog goed komt voor die sympathieke Limburgers, want dat verdienen ze echt wel.
Dag 2 van de kuur was ook goed verlopen. De extra cortisonen bezorgden mij wel wat buikpijn, maar ook daar kreeg ik tijdelijke verzachting voor. Verder werd deze dag ingevuld met krant en mails lezen, computeren, douchen tussen 2 chemo's door, lekker eten, enz...
Net voor etenstijd (middag) had ik mij gewaagd aan een dutje, want de nachtslaap was dus veel te kort geweest. En ik was er toch in geslaagd om een klein half uurtje te pitten, tot een vriendelijke stem mij liet ontwaken uit mijn power-nap. Vandaag kreeg ik voor de eerste maal een menu welke ik zelf had mogen samenstellen. Het moet gezegd dat de keuken echt wel lekker is en het aanbod vrijwel uitzonderlijk.
Het was lekker... ech(t) lekker (mora of beemster?)
We hadden trouwens ook afgesproken dat we bij dit mooi weer ons eens mochten wagen aan een stapje in de wereld. Die wereld is dan voor alle duidelijkheid het zonneterras op dezelfde 3de verdieping. Die andere invulling van 'stappen' houden we dan wel voor een latere gelegenheid.
Maar eerst was er nog het bezoekje van mijn oudste dochter, Lotte. Ze kwam even langs want deze woensdag had ze geen les. Haar kot ligt op 30 minuten fietsafstand, dus dit fietsen viel best mee, zeker bij zo'n heerlijk, zonnig weertje. Enkel de lichte (?) heuveltjes waren vermoeiender dan eerst gedacht. Ik ben toch wel blij dat ze langs gekomen is. Herinner u, lezer, het zorgt telkens weer voor de noodzakelijke afleiding en verbondenheid. Voor andere mogelijke bezoekers wil ik nu al laten weten dat de kans wel degelijk verkeken is, want morgen mag ik dus naar huis. Maar niet getreurd, wie dit wenst en daar zin in heeft, is welkom tijdens mijn 2de sessie, die zal doorgaan vanaf dinsdag 1 april (echt geen grap hoor) tot donderdag 3 april. Dus 3 dagen ziekenhuis, waarvan slechts 2 overnachtingen (dinsdag en woensdag). Jullie zijn dan welkom, maar voel je helemaal niet verplicht.
Rond 17u was de 22 uren-lopende 1ste chemo eindelijk afgelopen. Het spul zit in het lijf en de 1ste klus is geklaard . Weet je, in gezelschap vergeet je al vlugger die kleine ongemakken. Ik zou dus ook nooit opteren voor een éénpersoonskamer. Het is vooreerst een serieus pak duurder, maar nog belangrijker, het is ook ontzettend a-sociaal. Soms kan rust wel helend werken, maar met een goede kamergenoot kan je daarover best wel afspraken maken. We hebben hier al eens gepolst of we bij ons volgende bezoek niet weer een kamer mogen, kunnen delen. Ze gaan hun best doen! Dus wij duimen: toi toi toi...
Vanaf 18u startte het 2de ingrediënt van de DHAP-chemotherapie en dit moest ik volhouden tot 21u. Daarna even geen chemo (met een rustpauze van minimaal 12 uren), maar enkel spoelvloeistof en nog wat stimulus tot wateren. Hoera, we hebben weer huiswerk, want we moeten nauwkeurig en liefst ook zorgvuldig de hoeveelheid pipi noteren. Wat er in gaat, moet er ook hier weer uit, maar het is vooral belangrijk voor het goed functioneren van de nieren.
's Avonds nog even kennis gemaakt met de ouders van Christophe. Je merkt meteen de warmte en de zorgzaamheid van ouders naar hun kind toe. Mooi om te zien en ze waren ook wel blij dat we best met elkaar konden opschieten. Ik veronderstel dat het op de 1 of andere manier hen ook wel wat gerust stelt.
Het was dus weer een goed gevulde dag en hopelijk wordt het slapen vannacht ietsje beter dan gisteren.
En morgen...dan keren we weer naar huis, wat mij spontaan aan een hilarische sketch uit 'In de Gloria' deed terugdenken. Sommigen onder ons zullen zich nog de sketch met Wim Opbrouck herinneren, die zijn 4 studenten uitleg verschafte over hoe ze hun computer mondeling taken konden laten uitvoeren. Volgens mij noemen ze dit in het vakjargon ook wel spraaktechnologie, maar dat doet niet echt ter zake. Tot daar de vrijwel logische en eerder saaie context voor een sketch, maar wanneer plots de voertaal het West-Vlaams blijkt te zijn, wordt het wel ontzettend grappig. De jongere snaken en deernen onder ons verwijs ik dan ook gaarne door naar de volgende link op youtube :

http://www.youtube.com/watch?v=o610v1F4ywQ&list=PLRgrZ8dyDHPj5jhX8KksmZgOPBBgi93YI

Ik vond 'keernekeerwere' nu ook wel van toepassing op mijn huidige situatie. Humor is en blijft een goede zalf voor tegenslag en verdriet, zonder de pijn te willen wegmoffelen. Ik ken wel zo'n paar gasten die daar ook zeer bedreven in zijn. Beter nog, ik mag gerust stellen dat ik mijn jeugdjaren vaak met veel ironie, bakken humor, soms al eens sarcasme, maar nooit die kwetsend vorm, heb mogen doorbrengen. Soms denk ik misschien wel iets te vaak met humor, zodat het teveel de realiteit en de essentie overschaduwt, maar dat is dan weer mijn persoonlijke gedachte.
Als afsluiter van de dag kreeg ik nog een onverwacht bezoekje. Gerda kwam verrassend langs. Zij is ondertussen al meer dan zomaar een soul-mate geworden, waarbij begrijpen een nieuwe invulling gekregen heeft. Ik ben dan ook dankbaar dat ik haar mag toevoegen aan het kransje van mijn nabije vriendenkring.
Bij haar ben en voel ik mij steeds welkom, elk uur van de dag. Zij zal geen enkele moeite sparen om te helpen en zij heeft de unieke eigenschap om open en duidelijk te zijn in haar communicatie. Fascinerend hoe golven van energie elkaar dan mogen en kunnen zoeken, met elkaar botsen, maar veelal toch vermengen, waardoor zij kunnen komen tot ontmoeten. Soms is een eerste oogopslag voldoende om al een connectie te krijgen, die onze gewone omgangsvormen ver overstijgen. Die klik, die magie ervaar je maar enkele keren tijdens dit leven. Ik heb er gelukkig toch al enkelen mogen meemaken, niet te veel, maar toch genoeg om je goed bij te voelen. Ik weet dat zij nu vervelend op haar stoel zit rond te draaien, want ook voor haar zijn complimenten geven blijkbaar een stuk gemakkelijker dan er te krijgen. Maar dit zal ze dan toch even moeten incasseren: Gerda, je bent een prachtige vriendin die ik voor altijd wil blijven omarmen en koesteren.
Nu is het bedtijd voor deze blogger. Een volgende verhaal zal wat op zich laten wachten, maar het komt er zeker wel. Doei... ach nee, daar heb je die Hollandse invloed weer!
Afkicken, Daniël of een nieuwe citytrip plannen behoort tot de mogelijkheden. Een bezoekje plannen aan Berlijn misschien? En prompt terugkomen met 'Ich bin ein Berliner'...o jee, daar gaan we dus weer...

Indrukken van een 1ste ziekenhuis-dag...in chemo-modus

Het was vroeg dag, deze dinsdagochtend, in mijn huis in de straat in het dorp. Rond 5u30 tuimelde ik mijn warm bed uit, na een behoorlijk rusteloze nacht. Slapen verliep ditmaal niet zo vlot. Ik vermoed dat de grijze massa iets te strak gespannen stond, zodat zij in de haar-nochtans-gekende-nacht weigerde om te gaan rusten. Stipt 6u (de eerlijkheid gebiedt mij om te zeggen dat het zelfs 5u55 was) stond mijn chauffeur van dienst aan de zijdeur te wiebelen. Vastberaden kieperde ik mijn reistas en laptop op de achterbank en ondernam ik een verdienstelijke poging om mijn slaperige ogen te laten wennen aan het herboren licht.
Het is verbazend hoe op dit veel te vroege uur straten reeds goed gevuld worden met auto's, bestelwagens, vrachtwagens en wie weet wat er rond die tijd nog allemaal rondtoert op het asfalt.
Wie heeft het in godsnaam toch bedacht om mensen zo vroeg al naar hun werk te sturen?
Weet je, beste mensen, als het donker is dan zou iedereen moeten slapen. Dat zou de regel moeten zijn, maar helaas... er zijn geen zekerheden meer in dit leven.
Soit, we kwamen netjes op tijd aan in Leuven. De welkom- en inschrijvingsbalie was echter nog gesloten en een ijverige dame al daar maande mij met zachte dwang aan om nog 15 minuten te wachten. Je zal vlug merken dat geduld uitoefenen zowaar een rode draad wordt in dit
verhaal. Gelukkig was de cafetaria nog gesloten, want anders zou de verleiding in een dampende kop koffie (pleur heb ik wijselijk in Rotterdam achtergelaten) wellicht te groot zijn. In een sms had het ziekenhuis mij gisteren al laten weten dat ik 'nuchter' op de afdeling diende te verschijnen. Tiens, die uitspraak was ooit in een andere context misschien ook al wel eens van toepassing geweest, mijmer ik even...
Ik neem afscheid van broer lief en ben hem dankbaar voor de aangename rit. Mijn eerste sherpa heeft al hulp geboden. De anderen sherpa's volgden al snel zijn voorbeeld. Het is ongelofelijk hoe fijn het voelt om al die gemeende (wat helemaal anders is dan gemeen) sms'jes te mogen ontvangen. Het geeft mij rust en echte steun wanneer ik weet dat zoveel mensen achter mij staan. Bedankt collega, bedankt vriend en vriendin, bedankt nabije en verre buur, bedankt oud-collega, bedankt soulmate, bedankt juf, bedankt kind, bedankt ouders...
De PET-scan was mijn eerste opdracht. Aangezien soms ook dure techniek het al eens kan laten afweten, kwam er al meteen vertraging in mijn dagschema. Nu besef ik weer wat een mens in een ziekenhuis zeker niet mag doen. Zuchten en puffen kan nog net, maar je druk (in mijn geval is dik ook van toepassing) maken over banaliteiten als o.a. lange wachttijden is helemaal 'not done'. Een ziekenhuisbezoek is vooral veel geduld leren uitoefenen. Voor een file-gevoelige en structuur-vaste man zoals ik, is dit toch een serieuze oefening hoor.
Soit, ik ben uiteraard blij dat ik überhaupt een ziekenhuis mag bezoeken, want ik weet het belang en nut er van wel degelijk naar zijn waarde in te schatten.
Nadat ik gedurende 20 langzame minuten in een dwangbuis door een stalen torpedobuis geschoven werd, met een kleine dosis nucleaire stof in mijn lijf, mocht ik vervolgens gaan aanschuiven voor mijn 2de opdracht van de dag: een meting van de longfunctie. Ik zou hoegenaamd niet weten waarom men nu net mijn longinhoud moet kennen, maar ik probeer morgen bij de dokter een logische verklaring los te pieren.
Ondertussen heb ik kunnen kennis maken met mijn room-mate en lotgenoot, Christophe. Een rasechte Limburger en hoe kan het ook anders, zot van voetbal, meer bepaald van KRC Genk. Ik zal hem maar niet vragen waar die lieve Mario Been naartoe is. Dat vraag je niet aan een wildvreemde op dag 1! Maar morgen moet het wel lukken. Toch?
Maar first things first, ik stond dus aan te schuiven voor de longfunctiemeting, nietwaar... Kwestie van ook niet te veel af te dwalen, zodat mijn verhaallijn enigszins te volgen blijft.
Het lange wachten, heeft ook zijn mogelijkheden hoor. Je neemt de tijd om te observeren, om de vele kleine dingen rondom jou op te nemen.
"Ieder nadeel heb zijn voordeel" zou noorderbuur Johan wellicht zeggen en hij had nog gelijk ook.
In de warme wachtzaal zat een bonte mengeling van zeer uiteenlopende mensen. Zo zat er tegenover mij een Antwerpse furie, weliswaar op leeftijd, maar hoegenaamd niet op haar mondje gevallen. Haar conversatie vulde met veel volume de hele zaal. Meer cliché kan zo'n beleving toch niet zijn?
Naast mij zat dan een oude man (= zo noem ik iemand die dus ouder is dan mij) zichtbaar ineen gedoken en licht gebogen, met enkele vieze wondvlekken op armen en aangezicht.
Vanuit mijn linker ooghoek tenslotte merkte ik een jongeman op. Ik vermoed dat hij circa 25 lentes jong was en hij oogde graatmager, maar vooral het flinke (en ziek ogende) buikje, dat hij met zich mee torste, viel mij onmiddellijk (wou ik per se eens gebruiken omwille van de 2 d's en 2 l'en) op.
Wanneer deze wereld zich voor mijn ogen voltrekt, dan steekt die schril af met de wereld waarin ik al die jaren heb mogen vertoeven. Maar vergis jullie niet, lezers, niet alles (b)lijkt echter te zijn wat het is!
De rondborstige en luidruchtige furie was gewoon ontzettend bezorgd om haar mama die al sinds deze voormiddag van het ene onderzoek naar het andere werd gesleurd. En waarschijnlijk had dat mens dan ook nog eens een reuze-honger. Geef toe, je zou toch voor minder beginnen brullen.
De oude man vroeg enkel wat aandacht voor zijn verhaal, toen hij nog aan de slag was als technische werkman in dit eigenste ziekenhuis, waar hij nu zelf als patiënt naar toe moest.
De jongeman zie ik enkele minuten later onder het oog van een kiné met stopwatch met heel veel moed en doorzettingskracht meters door de gang maken (misschien wel enkele kilometers na een poos) om zijn hernieuwde conditie te laten testen.
Geef toe, als we tijd durven nemen om goed te kijken, zien we meer dan we met die vlugge, oordelende blik ook maar kunnen aanschouwen.
Het werd al gauw tijd voor een avondmaal. Een mooie gelegenheid om mijn kamergenoot wat beter te leren kennen. Ook hij is hervallen, maar wel na 10 jaren kankervrij te zijn geweest. Op zijn 30ste had hij een onschuldig gezwel in de hals, maar nader onderzoek wees uit dat het gezwelletje niet zooo onschuldig was. Zijn 1ste chemo was uiteindelijk wel een succes, want 10 jaar lang was er geen vuiltje (of bolletje) meer aan de lucht. In het medisch jargon wordt een kankerpatiënt na 5 jaar 'genezen' verklaard. We hebben nu blijkbaar wel de zelfde behandeling, want ook hij krijgt van het zware spul naar binnen. Naast medicatie tegen misselijkheid en een wondermiddeltje om veel te kunnen plassen (wat zorgt dat de nieren goed functioneren), krijgen we gedurende 22 uren onze 1ste chemo-medicatie toegediend. De rest volgt dan morgen en overmorgen.
Een mooi moment vandaag was het bezoek van mijn dochter Elien. Ze was in de buurt met de auto. Hoe? Heeft dat kind dan al een auto? Ach zo, die van papa wordt even geleend. Ze heeft groot gelijk en als compensatie krijg ik meteen een tof bezoek. De hoeveelste sherpa is dat voor vandaag?
Mijn kamergenoot heeft ook bezoek van zijn zus en een vriend. Wat mij meteen opvalt, is de gezonde dosis humor, zeg maar ironie, die tijdens de gesprekken weerklinkt. Er wordt vrij over 'kanker' gepraat, maar ook heel wat andere (luchtige) zaken komen aan bod: zijnde voetbal, vrouwen, bier, werk, youtube, strijk, boekskes, verpleegsters, Hasselt,... Ra-ra-ra... wie lanceert er nu welk onderwerp?
Dat is the spirit, mensen. Naast die kanker is er nog veel moois te beleven en dat is maar goed ook.
Zo blijft men voldoende positief en alert om het negatieve steeds weer te overbluffen.
Misschien mag ik wel op donderdag (of vrijdag) al naar huis in plaats van op de voorziene zaterdag. Herken je het?
Die gedachte neem ik nu stilletjes mee in mijn slaap. Kwestie van mijn dromen voor deze nacht op te fleuren. Ik wens dan in één ruk door ook aan al mijn sherpa's mooie dromen toe... en dat er zeker 1 ervan 'waarheid' mag worden.

Krokusvakantie 2014

De vakantie heeft mij deugd gedaan. Ik heb de tijd genomen om te onthaasten. Vroeger, vooral toen de kinderen nog kindjes waren, bleken die vakantieperiodes vaak drukker dan de schooldagen. Het motto was telkens weer om binnen zo weinig mogelijk tijd zo veel mogelijk te beleven. Ik weet het, daar is niks mis mee. Ik heb er toen trouwens zelf ook niet bij stil gestaan. Je leeft op automatische piloot en niets of niemand kan jou stoppen. In al je enthousiasme en met een overdaad aan energie trek je iedereen mee in die belevings-drang.
Ik probeer, noodgedwongen weliswaar, om de zaken nu toch wat anders aan te pakken. Laat anderen nu maar vliegen, racen, crossen, snellen, sporten, dansen, beleven, uitgaan, werken, tuinieren, timmeren... Ik neem nu even de tijd om te genieten van stilte en rust, van het niet per se hoeven en moeten. Het besef dat tijd ook trager kan gaan, is een bevrijdende ontdekking. Ik concentreer mij voortaan iets meer op het (glim)lachen, kijken, luisteren, verwonderen, rusten, slapen, lezen, denken...

Tijdens de korte vakantie heb ik ook een aantal (dringende) zaken in orde gebracht.
Zo heb ik mijn jaarlijkse afspraak bij de tandarts vervroegd. Het werd mij aangeraden om gaatjes nu dicht te laten maken, want tijdens mijn therapie zou dat moeilijker worden. Mijn bloed zal blijkbaar minder vlug stollen, dus vermijd ik dan best snij- en prikwonden. Ook chemo is niet echt een zegen voor het gebit. Al bij al viel het nog mee: 2 kleine gaatjes die in een mum van tijd vakkundig opgevuld werden. Check!
Blij dat ik mijn eerste vinkje kan zetten. Soms neemt de structuur-mens het nog over in mij. Daar gaan dan al die goede voornemens van hierboven. Tja, je verandert het beestje niet meteen, vermoed ik.

Dinsdag zijn mijn ouders langs geweest. Ze hebben beiden een gezegende leeftijd. Gelouterd, maar gezegend, omdat zij zowel fysiek als mentaal nog heel wat mogelijkheden hebben. Het kan immers ook anders en minder positief zijn, dat oud worden, waardoor het vaak ook minder aangenaam wordt, omdat je vooral afhankelijk wordt.
Ik heb de laatste tijd wel de vervelende gewoonte om bij alles en nog wat getallen te gaan op- of aftellen:
- Tel daar dan 35 jaar bij en dan heb ik ook die leeftijd...
- In 2000 was ik nog maar 38 jaar...
- Ik heb nu de leeftijd van mijn ouders toen ik zelf een 18 jarige was...
Ik vermoed dat deze kronkel zijn oorzaak vindt bij het meer stil staan bij de eindigheid van dit leven.
En dat brengt bij naadloos bij mijn bezoek aan het Huis van de Mens. Daar heb ik informatie mogen ontvangen over heel wat (delicate) onderwerpen als euthanasie, orgaandonatie, volmachten, enz... Het komt er eigenlijk op neer dat je de zorgen en lasten tijdens de periode van verdriet kan verminderen voor jouw nabestaanden. Het geeft mij wel een dubbel gevoel: enerzijds ga ik resoluut voor mijn genezing, waarin ik nog steeds geloof, anderzijds doen dergelijke zaken jou ook stil staan bij de kans van een niet-genezing en de gevolgen daaraan verbonden. Maar blijkbaar willen wij zelfs na het leven nog kunnen controleren wat er dan moet gebeuren. Zeer vreemd, vind ik dat.
Mijn kinderen zullen ook een poos niet meer in huis vertoeven. De dagelijkse beslommeringen zullen op een bepaald moment te hoog gegrepen zijn voor mij. Was, plas en koken, die dagelijkse activiteiten veranderen van een gewone taak tot een zware inspanning. Dus ben ik dankbaar dat mijn rol even helemaal overgenomen wordt. Bedankt!                                                                                                               Maar ik zal wel steeds uitkijken naar een bezoek van hen. Ook die momenten van ontmoeten zullen mij helpen bij mijn strijd. Wanneer ik hen zie, dan weet ik weer heel goed waarom ik nog wil verder leven.

Als afsluiter van dit weekje vakantie ben ik op stap geweest naar Nederland. Ik had nog een bongo-bon uit te geven, een cadeautje gekregen van de collega's, dus heb ik dat maar gedaan. Een fijn en net hotelletje was de uitvalsbasis om Rotterdam te gaan verkennen. Ik hoefde niet alles te zien, maar ik wou de momenten vooral op mij laten afkomen. En ja, het zijn steeds de toevalligheden die een mens deugd doen: een opvallend interieur, de architecturale kracht van een gebouw, het heerlijk bakje 'pleur', de fijne smaak in een Oosterse lekkernij, de vriendelijke dame van het museum, het woelige ritje met de watertaxi...

Ik heb er van genoten, maar ik voel op momenten toch wel de ziekte in mijn lijf. Het wordt stilaan tijd dat ik in behandeling ga.
Maandag is mijn oudste dochter jarig. Aangezien je de leeftijd van een dame niet zomaar te grabbel mag gooien, probeer ik mij daar ook aan te houden, maar zeg maar dat ze in de categorie van jong-volwassen terecht hoort. Veel vieren zal er echter niet bij zijn, want studeren stopt niet even voor dit vieren. Maar de wensen en het vieren gebeurden dan wat vroeger en waren evenzeer gemeend.
Dinsdag begint dan de eerste fase van mijn nieuwe strijd. Ik ga om 7u van start met een hele resem van onderzoeken en hoogstwaarschijnlijk druppelen ergens in de namiddag de eerste zakjes medicatie van de chemo door mijn aderen. Ik probeer de vele vragen in mijn hoofd enigszins te onderdrukken: Zal de chemo aanslaan? Hoe zal ik mij voelen? Is het dus inderdaad nodig dat ik telkens bij dit toedienen ongeveer 5 dagen in het ziekenhuis moet blijven? Wat zullen de eerste nevenverschijnselen zijn?
Zaterdag mag ik normaliter naar huis en dan zal ik weer de tijd hebben om mijn wedervaren te delen. Ik hou jullie wel op de hoogte! Kat in 't bakkie!

Een hoofdstuk afsluiten...toch voor even!

Vandaag mijn laatste dag op school doorgebracht. Ik heb er ten volle van genoten. De periode is veel te kort geweest. Helaas. Slechts 2 maanden heb ik mijn job (lees: ding) opnieuw kunnen 'doen'. Het was met veel enthousiasme en goesting dat ik na de kerstvakantie weer aan de slag ging. Na een afwezigheid van bijna een jaar, besefte ik nog ietsje meer hoe graag ik mijn 'ding' wel doe, hoeveel voldoening dit werk mij telkens geeft. Ik ben daar zo dankbaar voor! Ik ben tevens blij en opgelucht dat bepaalde zaken een happy end gekregen hebben tijdens deze 2 maanden. Samen met de vele collega's hebben wij er voor kunnen zorgen dat we een gemeenteschool kunnen blijven. Dan merk je maar weer dat een goed team op zulke momenten resultaat kan boeken, zeker wanneer dit team aan één zeel trekt.  En dat hebben wij gedaan, mensen. Daar mogen we best wel fier op zijn.
Een volgende horde was de doorlichting. Een team van inspecteurs kwam onze school als eerste van de scholengemeenschap doorlichten. Ik stamp natuurlijk een open deur in door te zeggen dat dit hele gebeuren de nodige stress met zich mee brengt. Maar eerlijk, ik heb er steeds in geloofd. Ik heb dan ook het geluk, omwille van mijn job, om alles vanuit een ander perspectief te kunnen zien en wist met zekerheid dat de school heel wat positieve groeiprocessen doorlopen had ten opzichte van de eerdere doorlichting (2007). Die processen hebben de school naar een hoger niveau getild, op alle vlakken, en dat is de verdienste van heel veel mensen. Uiteraard zijn prestaties en competenties belangrijk, dat hoor je mij niet ontkennen. Eén van de kerntaken van een school is en blijft kennis overbrengen bij kinderen. Dus moet dat stuk ook top zijn. Maar het is wel dankzij een goede sfeer, de vele kansen tot zelfontplooiing, de waardering voor het individu...dat een school kan worden waarvoor zij staat. Ik ben blij dat ik hier ook een stukje aan heb kunnen bijdragen. Ik besef dat ik in 2007 de juiste keuze gemaakt heb door te kiezen voor GBS Haacht. Na meer dan 20 jaren zelf les te hebben mogen geven, was ik toe aan deze nieuwe uitdaging.
De laatste dagen heb ik dan ook zeer intens doorvoeld en beleefd.
Woensdag na het gesprek met de inspecteurs was ik apetrots op de school. Wanneer de school de waardering krijgt die het verdient, dan straalt dat op ieder van ons af en geeft het aan iedereen letterlijk een boost van geluk en trots. We hoeven daar niet flauw over te doen: waardering streelt altijd het ego. En ja, er zijn ook werkpunten, maar die worden er met veel plezier bijgenomen, toch?
Donderdag was er dan het aangename afscheid in het bijzijn van de collega's uit Klimop. Tijd (leren en) kunnen vrij maken om 1001 vragen te stellen, om over koetjes en kalfjes te keuvelen, om even samen te zijn...tjonge daar kunnen nog geen 100 nascholingsdagen aan tippen.
Op vrijdag, mijn laatste dag op school, was er dan die bonte carnavalstoet in 't Haegje. Kinderen en ouders, juffen en meesters, verkleed in clowns, vampieren en andere vreemde figuren, de fanfare vrolijk op kop, de massa, huppelend en dansend, luid toeterend en zingend, kuiert doorheen de straten van het dorp. Wat een vrolijke bende, wat een beleving! Onder de middag nog eens aangeschoven voor een warme maaltijd bij Suzanne. "Sssst, nog even stil zijn jongens en meisjes" proberen beide juffen de kinderen tot zachte stilte aan te manen. Ik ben aan het genieten! Een leuke babbel met Renzo die mij een (romantisch) geheimpje verklapt en ondertussen zijn 3de kom tomatensoep naar binnen slurpt. Man, wat ga ik dit missen!
Maar nu moet ik dit alles weer leren los laten. Ik heb het al een keertje moeten doen, dus ik weet wat het is, maar toch...
Mijn therapie en revalidatie zullen heel wat tijd vragen en mensen zeggen goedbedoeld dat mijn gezondheid nu voorgaat. Dat is ook wel zo, maar het gemis zal toch knagen. Ik moet er ook wel rekening mee houden dat een terugkeer misschien ook niet meer mogelijk is. Heel even durf ik dat ook te bedenken, maar al vlug haalt mijn positieve drive de bovenhand. Ik kijk dan fluks naar de groepsfoto en slogan op de poster die 2 juffen mij vandaag namens het voltallige team kwamen overhandigen: 'Met een sterk team achter je, geraak je ver!' Wie krijgt er dan geen krop in de keel...? Bedankt juffen en meesters voor al die eerlijke warmte die ik de voorbije weken heb mogen ervaren.
Weet je, ik neem die fijne herinneringen nu mee naar huis en koester ze als echte kostbaarheden.
Nu ga ik een week heel goed rusten, zodat ik met veel moed en 1 brok energie weldra kan starten aan mijn therapie, aan die genezing.
Heeft er vanavond iemand naar 'Reyers Laat' gekeken?
Op vrijdag vind ik het programma op zijn best, omdat de tijd even niet moet haasten. Nee integendeel, je voelt de rust van de gesprekken als een aangenaam alternatief voor al het geraas dat volgens mij al te vaak op de buis terecht komt. Lieven vind ik ook nog net iets sterker dan Kathleen, maar zij moet nog wat wennen aan het nieuwe metier, veronderstel ik. Deze avond waren er 2 bekende Damen aanwezig. Wat een warme en authentieke mensen waren me dat! De ene is een advocaat met een missie en met een bepaalde flair die je volgens mij enkel via de genen kan meekrijgen , de andere is een pure en kwetsbare leermeesteres in de dramakunst. Elk van hen brengt een verhaal en een aantal beelden mee. Sober kader, eenvoudige formule, maar het werkt voor mij. En toen stond ik even paf en kwam er een moment van herkenning. Katelijne vertelt over de kanker van haar broer. Het lijkt wel of ik mijn eigenste diagnose voor de 2de maal aanhoor. Volgens de dokters is mijn kanker vrij zeldzaam, maar is het dan toeval dat nu, op dit moment, een ander zeldzaam mens opduikt in een verhaal op het scherm? Er is hoop, ik voel het. Ik ga met veel moed en kracht de ziekte bestrijden. Ik eindig mijn 2de schrijfsel met een mooie omschrijving die ik toegespeeld kreeg van een nieuwe kennis en waar ik niet veel extra uitleg hoef aan toe te voegen: "Daniël, er staat een hele hoge berg voor je, maar ik ben er van overtuigd dat je een hele boel sherpa's hebt waarop je kan terugvallen voor de nodige bevoorrading onderweg."
Zo waar, zo raak...en ja, ik heb dat geluk.