The week after...herstellen, rusten en vooral bijtanken, zowel fysiek als mentaal.

De nacht van woensdag op donderdag was een goede nacht geweest. Ik had toch bijna 5 uren kunnen doorslapen tot... de nacht-verpleegster een nieuwe baxter moest komen hangen.
"Waarom zijn die nacht-verpleegsters altijd zo streng?" vraagt een mens zich dan af. Ze kijken voortdurend stuurs in jouw richting heen. Hun koude ogen priemen door je bange lijf heen en al hun bewegingen zijn zo omhuld met kabaal of gezucht. Plots blijft er van die anders zo gekende sierlijkheid en die zachte handelingen geen greintje, geen sikkepit meer over. Het lijkt wel alsof de fee plots veranderde in een djinn.
Ik veronderstel dat het ook voor haar een last moet zijn om op zo'n schielijk vroeg uur rond te zeulen met kar en verbanden, met medicijnen en zalfjes... Je hoort ze soms al van ver monkelen en foeteren en dan hou je de adem in... als ze voor jouw kamerdeur staat. Doe je dan alsof je nog slaapt of laat je blijken dat je reeds wakker bent? U begrijpt uit deze nieuwe invalshoek dat ook nachten in een ziekenhuis een zekere dosis spanningsgehalte kunnen hebben en dat overal steeds weer een moment van stress kan komen opduiken.
Maar halt...tijd voor strategie!
In gedachten dat de aanval nog steeds de beste verdediging is (John heeft het helaas niet gehaald bij RSC Anderlecht), besloten wij al onze nog aanwezige charmes in deze boeiende strijd te gooien. En zowaar, het wierp zijn vruchten af. Haar koele gelaat ebde langzaam weg en enkele warme, begripvolle ogen keken ons plots aan. Haar stem werd zachter, haar gebaren werden minder wild. Zelfs bij het verlaten van de kamer liet zij een welgemeend excuus kirren, toen ze per ongeluk iets te bruusk tegen de deur reed. Wat een metamorfose en yes, we can!
Ondertussen was het nog maar 6u 's ochtends hoor en  had ik reeds enkele mensen van antwoord gediend door hun mooie sms'jes te beantwoorden. Uiteraard was ik daarbij de tijd uit het oog verloren! Mijn excuses voor die verzonden berichten op dat beschamend vroeg tijdstip van de dag, maar het leuke voor mij was dat ik aan de hand van de reacties nadien wel kon uitmaken wie nu tot de club van vroege vogels hoorde en wie eerder aanleunde bij de langslapers. Ik hoop dat van wie ik helemaal niets hoorde, ik mij ook niet te ongerust moet beginnen te maken...
Vandaag nog maar eens bewezen dat verdriet en geluk ontzettend dicht bij elkaar liggen. Zo was er enerzijds het bericht van het overlijden van de mama van een kindje op onze school. Dood gaan hoort nu eenmaal bij het leven, dat weten we allemaal ondertussen wel, maar te vroeg dood-gaan, tja, het blijft toch moeilijk te ver-dragen, laat staan aanvaarden. Geloof me, ik begrijp het vandaag meer dan vroeger.
Mijn gedachten gaan dan ook naar dit diep-getroffen gezin. Ik hoop dat zij de kracht mogen vinden om hier samen doorheen te komen. Ik denk wel dat ik namens de ganse school mag zeggen dat zij ook steeds welkom zijn met vragen, met hun verdriet... Of wij hen steeds gaan kunnen helpen dat weten we niet, maar een luisterend oor aanreiken dat kunnen we zeker wel!
Anderzijds staat daar dan het wonderlijke nieuws van de geboorte van een kleinkind van een lieve collega op de school tegenover. Het moet een ongelofelijk fijn gevoel zijn om dit te mogen meemaken. Let op, ik kan het enkel vermoeden, want ik heb het nog niet mogen meemaken, maar ik ga er dus alles aandoen om dat wel nog te kunnen beleven. Weer een reden er bij voor mij om toch maar voluit te gaan voor het leven!
Dood en leven, onmiskenbaar met elkaar verbonden, gevangen in de cirkel van ons bestaan, net zoals yin en yang, die balans en evenwicht brengen in ons leven. We leren voortdurend om te gaan met tegengestellingen in dit leven, zoals warm en koud, licht en donker, pijn en vreugde, positieve en negatieve ervaringen... De manier hoe we hiermee omgaan bepaalt hoe ieder van ons staat in dit leven. Soms is alles meer logisch dan je denkt.

Ondertussen was ook de kiné, op mijn uitdrukkelijke vraag, langsgekomen met heel wat nuttige en kleine tips om dagelijks te blijven bewegen. Ik ben namelijk ontzettend bang om weer die spierkracht te gaan kwijt spelen zoals tijdens mijn vorige therapie. Van alle nevenverschijnselen was dit verlies voor mij het moeilijkste om te moeten torsen. Ik probeer alvast de kleine winst die ik de voorbije maanden langzaam maar zeker terug heb opgebouwd door te fietsen op mijn hometrainer, door te gaan werken, door te wandelen...niet verloren te laten gaan. Soms heb je een stimulans, een doel, zelfs een schema nodig om jou hierbij te laten helpen. Dat ga ik nu ook doen. Ik ga naast een 2 wekelijks bezoek aan de kiné, ook een duidelijk schema met allerlei oefeningen opstellen en uitvoeren. Daarnaast ga ik nu ook weer een beroep doen op enkele sherpa's om mij bij te staan: een keer mee gaan fietsen, enkele kilometers samen wandelen... Alleen is maar alleen, weet je, in gezelschap lukt het mij vast beter, vermoed ik dan.
Ik heb ook nog de hulp aangevraagd van een diëtiste, want bewegen en goede, gezonde voeding zijn zonder twijfel sterke partners in deze niet zo eenvoudige opdracht. Als kankerpatiënt krijg ik nu eenmaal een energierijke voeding toegediend en de cortisonen zorgen voor veel vochtophoping, dus de kilo's komen er zeker wel bij. maar ik vermoed dat ik hier ook wel wat preventief aan de slag zal kunnen gaan.

Wie hier informatie moest over hebben, mag mij die steeds doormailen.
(mail to: daniel.de.jaeger@pandora.be)

Ik heb al wat suggesties gekregen van enkele mensen, maar alle bruikbare informatie is en blijft zeker welkom! Bij deze al bij voorbaat een dikke merci!
Mijn 'brother in arms' had donderdag een slechte dag. Misselijkheid, hikken, rood gelaat, om maar enkele symptomen te noemen, zorgden voor minder comfort.  Ik probeerde hem dan ook de rust en stilte te geven, die hij nu goed kon gebruiken. Ik ben er zeker van dat hij dat ook voor mij zou doen. Het komt wel goed met hem!
Ik vond zijn beslissing om uiteindelijk toch een dagje langer in het ziekenhuis te blijven best moedig. Het was ontzettend knap hoe hij luisterde naar zijn eigen lichaam. Ik kan mij heel goed inbeelden dat de verleiding groot was, om mee naar die veilige thuishaven te gaan reizen. Knap gedaan, man!
Vrijdag en zaterdag had ik regelmatig last van een opspelende maag en vermoeidheid. Dus tijd nemen voor verzorgen, rusten, slapen... Ook de spieren blijven oefenen, fietsen, goed en gezond eten en regelmatig drinken waren mijn belangrijkste activiteiten gedurende deze voorbije dagen. Ook de eerste oorsuizingen voel ik thans opkomen. Dit wordt een vervelend iets!

Deze 1ste turbulente week heb ik dan afgesloten met een uitstapje naar zee, naar Oostende. Heel rustig aan, eerst met de trein van Mechelen tot in de badstad zelf en daarna van zonnestraal naar zonnestraal kuierend over de drukke straten, langsheen gezellige winkeltjes en vele bistro's. Even halt houden voor een café Milano en een Camille thee. Je leest het, alles is puur natuur en alcohol komt er niet aan te pas. Om één of andere reden regelt het lichaam nu zelf wat je wel en niet lekker vindt en daar is bier noch wijn  nu even niet bij. Vreemd toch?
Ik eindig deze zonnige en zachte dag dan ook met een citaat van Arno, geboren en getogen Oostendenaar of er gebraakt en gescheten, zoals men dat in Oostende zou zeggen : "Alleen in Oostende kleurt de zee appelblauwzeegroen."