Keernekeerwere of...oost west, maar waar is mijn plekje het best?

Blijkbaar heeft het uitje naar Rotterdam toch meer invloed gehad op mijn denken en handelen, want ik besef nu plots dat ik er in slaag om 3 Hollandse V.I.P.'s  aan bod te laat komen in mijn 5de verhaal: de (bal)jonglerende, soms jokkende Johan, de met maatpak, soms melige Mario en de mijmerende, soms miskende Marco. Had jij die 3 binken ook opgemerkt, of toch maar 2? Ga anders vlug nog even (terug)spieken om weer in het verhaal te komen.
Zo overnachten in een ziekenhuis, pff, het valt niet mee hoor! Deze chemo heeft al meteen een vergelijkende reactie als bij mijn 4 vorige sessies te saam wat de nevenverschijnselen betreft: buikpijn, voze vingers, gevoelige mond, lichte voorhoofdspijn en slapeloosheid.
Rond 1u30 besloten Christophe, je weet wel mijn lot- en kamergenoot, en ikzelf met volledige eensgezindheid om van alles en nog wat te beginnen uitvoeren, behalve dan slapen. En nee, voor alle duidelijkheid en ondanks de suggestie van bepaald bezoek, aan lepeltje-lepeltje hebben we echt geen moment gedacht. De ene slapeloze begon te lezen, de andere te schrijven; de ene luisterde naar muziek, de andere begon te
lezen; de ene begon te schrijven, de andere luisterde naar muziek... Er was ook nachtelijke tijd, niet om te gaan stappen, maar voor een goed gesprek over kinderen en PLAN-kinderen, over vorige chemo en huidige chemo (het is inderdaad juist dat met lotgenoten praten gewoon makkelijker is), maar zeker ook wat kletsen en leuteren over het voetbal (mannen weten nog steeds waarom). Ik heb mijn vraag rond het hoe en het waarom van super-Mario's vertrek dan maar meteen afgevuurd. Er was bij de Genkse fan geen duidelijk antwoord voor handen. Dus is er misschien toch wel twijfel over een goede afloop van dit voetbalseizoen... De stap naar mijn peiling over de top(flop)transfer van Mboyo heb ik dan bewust wat uitgesteld. Ik hoop dat alles toch nog goed komt voor die sympathieke Limburgers, want dat verdienen ze echt wel.
Dag 2 van de kuur was ook goed verlopen. De extra cortisonen bezorgden mij wel wat buikpijn, maar ook daar kreeg ik tijdelijke verzachting voor. Verder werd deze dag ingevuld met krant en mails lezen, computeren, douchen tussen 2 chemo's door, lekker eten, enz...
Net voor etenstijd (middag) had ik mij gewaagd aan een dutje, want de nachtslaap was dus veel te kort geweest. En ik was er toch in geslaagd om een klein half uurtje te pitten, tot een vriendelijke stem mij liet ontwaken uit mijn power-nap. Vandaag kreeg ik voor de eerste maal een menu welke ik zelf had mogen samenstellen. Het moet gezegd dat de keuken echt wel lekker is en het aanbod vrijwel uitzonderlijk.
Het was lekker... ech(t) lekker (mora of beemster?)
We hadden trouwens ook afgesproken dat we bij dit mooi weer ons eens mochten wagen aan een stapje in de wereld. Die wereld is dan voor alle duidelijkheid het zonneterras op dezelfde 3de verdieping. Die andere invulling van 'stappen' houden we dan wel voor een latere gelegenheid.
Maar eerst was er nog het bezoekje van mijn oudste dochter, Lotte. Ze kwam even langs want deze woensdag had ze geen les. Haar kot ligt op 30 minuten fietsafstand, dus dit fietsen viel best mee, zeker bij zo'n heerlijk, zonnig weertje. Enkel de lichte (?) heuveltjes waren vermoeiender dan eerst gedacht. Ik ben toch wel blij dat ze langs gekomen is. Herinner u, lezer, het zorgt telkens weer voor de noodzakelijke afleiding en verbondenheid. Voor andere mogelijke bezoekers wil ik nu al laten weten dat de kans wel degelijk verkeken is, want morgen mag ik dus naar huis. Maar niet getreurd, wie dit wenst en daar zin in heeft, is welkom tijdens mijn 2de sessie, die zal doorgaan vanaf dinsdag 1 april (echt geen grap hoor) tot donderdag 3 april. Dus 3 dagen ziekenhuis, waarvan slechts 2 overnachtingen (dinsdag en woensdag). Jullie zijn dan welkom, maar voel je helemaal niet verplicht.
Rond 17u was de 22 uren-lopende 1ste chemo eindelijk afgelopen. Het spul zit in het lijf en de 1ste klus is geklaard . Weet je, in gezelschap vergeet je al vlugger die kleine ongemakken. Ik zou dus ook nooit opteren voor een éénpersoonskamer. Het is vooreerst een serieus pak duurder, maar nog belangrijker, het is ook ontzettend a-sociaal. Soms kan rust wel helend werken, maar met een goede kamergenoot kan je daarover best wel afspraken maken. We hebben hier al eens gepolst of we bij ons volgende bezoek niet weer een kamer mogen, kunnen delen. Ze gaan hun best doen! Dus wij duimen: toi toi toi...
Vanaf 18u startte het 2de ingrediënt van de DHAP-chemotherapie en dit moest ik volhouden tot 21u. Daarna even geen chemo (met een rustpauze van minimaal 12 uren), maar enkel spoelvloeistof en nog wat stimulus tot wateren. Hoera, we hebben weer huiswerk, want we moeten nauwkeurig en liefst ook zorgvuldig de hoeveelheid pipi noteren. Wat er in gaat, moet er ook hier weer uit, maar het is vooral belangrijk voor het goed functioneren van de nieren.
's Avonds nog even kennis gemaakt met de ouders van Christophe. Je merkt meteen de warmte en de zorgzaamheid van ouders naar hun kind toe. Mooi om te zien en ze waren ook wel blij dat we best met elkaar konden opschieten. Ik veronderstel dat het op de 1 of andere manier hen ook wel wat gerust stelt.
Het was dus weer een goed gevulde dag en hopelijk wordt het slapen vannacht ietsje beter dan gisteren.
En morgen...dan keren we weer naar huis, wat mij spontaan aan een hilarische sketch uit 'In de Gloria' deed terugdenken. Sommigen onder ons zullen zich nog de sketch met Wim Opbrouck herinneren, die zijn 4 studenten uitleg verschafte over hoe ze hun computer mondeling taken konden laten uitvoeren. Volgens mij noemen ze dit in het vakjargon ook wel spraaktechnologie, maar dat doet niet echt ter zake. Tot daar de vrijwel logische en eerder saaie context voor een sketch, maar wanneer plots de voertaal het West-Vlaams blijkt te zijn, wordt het wel ontzettend grappig. De jongere snaken en deernen onder ons verwijs ik dan ook gaarne door naar de volgende link op youtube :

http://www.youtube.com/watch?v=o610v1F4ywQ&list=PLRgrZ8dyDHPj5jhX8KksmZgOPBBgi93YI

Ik vond 'keernekeerwere' nu ook wel van toepassing op mijn huidige situatie. Humor is en blijft een goede zalf voor tegenslag en verdriet, zonder de pijn te willen wegmoffelen. Ik ken wel zo'n paar gasten die daar ook zeer bedreven in zijn. Beter nog, ik mag gerust stellen dat ik mijn jeugdjaren vaak met veel ironie, bakken humor, soms al eens sarcasme, maar nooit die kwetsend vorm, heb mogen doorbrengen. Soms denk ik misschien wel iets te vaak met humor, zodat het teveel de realiteit en de essentie overschaduwt, maar dat is dan weer mijn persoonlijke gedachte.
Als afsluiter van de dag kreeg ik nog een onverwacht bezoekje. Gerda kwam verrassend langs. Zij is ondertussen al meer dan zomaar een soul-mate geworden, waarbij begrijpen een nieuwe invulling gekregen heeft. Ik ben dan ook dankbaar dat ik haar mag toevoegen aan het kransje van mijn nabije vriendenkring.
Bij haar ben en voel ik mij steeds welkom, elk uur van de dag. Zij zal geen enkele moeite sparen om te helpen en zij heeft de unieke eigenschap om open en duidelijk te zijn in haar communicatie. Fascinerend hoe golven van energie elkaar dan mogen en kunnen zoeken, met elkaar botsen, maar veelal toch vermengen, waardoor zij kunnen komen tot ontmoeten. Soms is een eerste oogopslag voldoende om al een connectie te krijgen, die onze gewone omgangsvormen ver overstijgen. Die klik, die magie ervaar je maar enkele keren tijdens dit leven. Ik heb er gelukkig toch al enkelen mogen meemaken, niet te veel, maar toch genoeg om je goed bij te voelen. Ik weet dat zij nu vervelend op haar stoel zit rond te draaien, want ook voor haar zijn complimenten geven blijkbaar een stuk gemakkelijker dan er te krijgen. Maar dit zal ze dan toch even moeten incasseren: Gerda, je bent een prachtige vriendin die ik voor altijd wil blijven omarmen en koesteren.
Nu is het bedtijd voor deze blogger. Een volgende verhaal zal wat op zich laten wachten, maar het komt er zeker wel. Doei... ach nee, daar heb je die Hollandse invloed weer!
Afkicken, Daniël of een nieuwe citytrip plannen behoort tot de mogelijkheden. Een bezoekje plannen aan Berlijn misschien? En prompt terugkomen met 'Ich bin ein Berliner'...o jee, daar gaan we dus weer...