Indrukken van een 1ste ziekenhuis-dag...in chemo-modus

Het was vroeg dag, deze dinsdagochtend, in mijn huis in de straat in het dorp. Rond 5u30 tuimelde ik mijn warm bed uit, na een behoorlijk rusteloze nacht. Slapen verliep ditmaal niet zo vlot. Ik vermoed dat de grijze massa iets te strak gespannen stond, zodat zij in de haar-nochtans-gekende-nacht weigerde om te gaan rusten. Stipt 6u (de eerlijkheid gebiedt mij om te zeggen dat het zelfs 5u55 was) stond mijn chauffeur van dienst aan de zijdeur te wiebelen. Vastberaden kieperde ik mijn reistas en laptop op de achterbank en ondernam ik een verdienstelijke poging om mijn slaperige ogen te laten wennen aan het herboren licht.
Het is verbazend hoe op dit veel te vroege uur straten reeds goed gevuld worden met auto's, bestelwagens, vrachtwagens en wie weet wat er rond die tijd nog allemaal rondtoert op het asfalt.
Wie heeft het in godsnaam toch bedacht om mensen zo vroeg al naar hun werk te sturen?
Weet je, beste mensen, als het donker is dan zou iedereen moeten slapen. Dat zou de regel moeten zijn, maar helaas... er zijn geen zekerheden meer in dit leven.
Soit, we kwamen netjes op tijd aan in Leuven. De welkom- en inschrijvingsbalie was echter nog gesloten en een ijverige dame al daar maande mij met zachte dwang aan om nog 15 minuten te wachten. Je zal vlug merken dat geduld uitoefenen zowaar een rode draad wordt in dit
verhaal. Gelukkig was de cafetaria nog gesloten, want anders zou de verleiding in een dampende kop koffie (pleur heb ik wijselijk in Rotterdam achtergelaten) wellicht te groot zijn. In een sms had het ziekenhuis mij gisteren al laten weten dat ik 'nuchter' op de afdeling diende te verschijnen. Tiens, die uitspraak was ooit in een andere context misschien ook al wel eens van toepassing geweest, mijmer ik even...
Ik neem afscheid van broer lief en ben hem dankbaar voor de aangename rit. Mijn eerste sherpa heeft al hulp geboden. De anderen sherpa's volgden al snel zijn voorbeeld. Het is ongelofelijk hoe fijn het voelt om al die gemeende (wat helemaal anders is dan gemeen) sms'jes te mogen ontvangen. Het geeft mij rust en echte steun wanneer ik weet dat zoveel mensen achter mij staan. Bedankt collega, bedankt vriend en vriendin, bedankt nabije en verre buur, bedankt oud-collega, bedankt soulmate, bedankt juf, bedankt kind, bedankt ouders...
De PET-scan was mijn eerste opdracht. Aangezien soms ook dure techniek het al eens kan laten afweten, kwam er al meteen vertraging in mijn dagschema. Nu besef ik weer wat een mens in een ziekenhuis zeker niet mag doen. Zuchten en puffen kan nog net, maar je druk (in mijn geval is dik ook van toepassing) maken over banaliteiten als o.a. lange wachttijden is helemaal 'not done'. Een ziekenhuisbezoek is vooral veel geduld leren uitoefenen. Voor een file-gevoelige en structuur-vaste man zoals ik, is dit toch een serieuze oefening hoor.
Soit, ik ben uiteraard blij dat ik überhaupt een ziekenhuis mag bezoeken, want ik weet het belang en nut er van wel degelijk naar zijn waarde in te schatten.
Nadat ik gedurende 20 langzame minuten in een dwangbuis door een stalen torpedobuis geschoven werd, met een kleine dosis nucleaire stof in mijn lijf, mocht ik vervolgens gaan aanschuiven voor mijn 2de opdracht van de dag: een meting van de longfunctie. Ik zou hoegenaamd niet weten waarom men nu net mijn longinhoud moet kennen, maar ik probeer morgen bij de dokter een logische verklaring los te pieren.
Ondertussen heb ik kunnen kennis maken met mijn room-mate en lotgenoot, Christophe. Een rasechte Limburger en hoe kan het ook anders, zot van voetbal, meer bepaald van KRC Genk. Ik zal hem maar niet vragen waar die lieve Mario Been naartoe is. Dat vraag je niet aan een wildvreemde op dag 1! Maar morgen moet het wel lukken. Toch?
Maar first things first, ik stond dus aan te schuiven voor de longfunctiemeting, nietwaar... Kwestie van ook niet te veel af te dwalen, zodat mijn verhaallijn enigszins te volgen blijft.
Het lange wachten, heeft ook zijn mogelijkheden hoor. Je neemt de tijd om te observeren, om de vele kleine dingen rondom jou op te nemen.
"Ieder nadeel heb zijn voordeel" zou noorderbuur Johan wellicht zeggen en hij had nog gelijk ook.
In de warme wachtzaal zat een bonte mengeling van zeer uiteenlopende mensen. Zo zat er tegenover mij een Antwerpse furie, weliswaar op leeftijd, maar hoegenaamd niet op haar mondje gevallen. Haar conversatie vulde met veel volume de hele zaal. Meer cliché kan zo'n beleving toch niet zijn?
Naast mij zat dan een oude man (= zo noem ik iemand die dus ouder is dan mij) zichtbaar ineen gedoken en licht gebogen, met enkele vieze wondvlekken op armen en aangezicht.
Vanuit mijn linker ooghoek tenslotte merkte ik een jongeman op. Ik vermoed dat hij circa 25 lentes jong was en hij oogde graatmager, maar vooral het flinke (en ziek ogende) buikje, dat hij met zich mee torste, viel mij onmiddellijk (wou ik per se eens gebruiken omwille van de 2 d's en 2 l'en) op.
Wanneer deze wereld zich voor mijn ogen voltrekt, dan steekt die schril af met de wereld waarin ik al die jaren heb mogen vertoeven. Maar vergis jullie niet, lezers, niet alles (b)lijkt echter te zijn wat het is!
De rondborstige en luidruchtige furie was gewoon ontzettend bezorgd om haar mama die al sinds deze voormiddag van het ene onderzoek naar het andere werd gesleurd. En waarschijnlijk had dat mens dan ook nog eens een reuze-honger. Geef toe, je zou toch voor minder beginnen brullen.
De oude man vroeg enkel wat aandacht voor zijn verhaal, toen hij nog aan de slag was als technische werkman in dit eigenste ziekenhuis, waar hij nu zelf als patiënt naar toe moest.
De jongeman zie ik enkele minuten later onder het oog van een kiné met stopwatch met heel veel moed en doorzettingskracht meters door de gang maken (misschien wel enkele kilometers na een poos) om zijn hernieuwde conditie te laten testen.
Geef toe, als we tijd durven nemen om goed te kijken, zien we meer dan we met die vlugge, oordelende blik ook maar kunnen aanschouwen.
Het werd al gauw tijd voor een avondmaal. Een mooie gelegenheid om mijn kamergenoot wat beter te leren kennen. Ook hij is hervallen, maar wel na 10 jaren kankervrij te zijn geweest. Op zijn 30ste had hij een onschuldig gezwel in de hals, maar nader onderzoek wees uit dat het gezwelletje niet zooo onschuldig was. Zijn 1ste chemo was uiteindelijk wel een succes, want 10 jaar lang was er geen vuiltje (of bolletje) meer aan de lucht. In het medisch jargon wordt een kankerpatiënt na 5 jaar 'genezen' verklaard. We hebben nu blijkbaar wel de zelfde behandeling, want ook hij krijgt van het zware spul naar binnen. Naast medicatie tegen misselijkheid en een wondermiddeltje om veel te kunnen plassen (wat zorgt dat de nieren goed functioneren), krijgen we gedurende 22 uren onze 1ste chemo-medicatie toegediend. De rest volgt dan morgen en overmorgen.
Een mooi moment vandaag was het bezoek van mijn dochter Elien. Ze was in de buurt met de auto. Hoe? Heeft dat kind dan al een auto? Ach zo, die van papa wordt even geleend. Ze heeft groot gelijk en als compensatie krijg ik meteen een tof bezoek. De hoeveelste sherpa is dat voor vandaag?
Mijn kamergenoot heeft ook bezoek van zijn zus en een vriend. Wat mij meteen opvalt, is de gezonde dosis humor, zeg maar ironie, die tijdens de gesprekken weerklinkt. Er wordt vrij over 'kanker' gepraat, maar ook heel wat andere (luchtige) zaken komen aan bod: zijnde voetbal, vrouwen, bier, werk, youtube, strijk, boekskes, verpleegsters, Hasselt,... Ra-ra-ra... wie lanceert er nu welk onderwerp?
Dat is the spirit, mensen. Naast die kanker is er nog veel moois te beleven en dat is maar goed ook.
Zo blijft men voldoende positief en alert om het negatieve steeds weer te overbluffen.
Misschien mag ik wel op donderdag (of vrijdag) al naar huis in plaats van op de voorziene zaterdag. Herken je het?
Die gedachte neem ik nu stilletjes mee in mijn slaap. Kwestie van mijn dromen voor deze nacht op te fleuren. Ik wens dan in één ruk door ook aan al mijn sherpa's mooie dromen toe... en dat er zeker 1 ervan 'waarheid' mag worden.