Krokusvakantie 2014

De vakantie heeft mij deugd gedaan. Ik heb de tijd genomen om te onthaasten. Vroeger, vooral toen de kinderen nog kindjes waren, bleken die vakantieperiodes vaak drukker dan de schooldagen. Het motto was telkens weer om binnen zo weinig mogelijk tijd zo veel mogelijk te beleven. Ik weet het, daar is niks mis mee. Ik heb er toen trouwens zelf ook niet bij stil gestaan. Je leeft op automatische piloot en niets of niemand kan jou stoppen. In al je enthousiasme en met een overdaad aan energie trek je iedereen mee in die belevings-drang.
Ik probeer, noodgedwongen weliswaar, om de zaken nu toch wat anders aan te pakken. Laat anderen nu maar vliegen, racen, crossen, snellen, sporten, dansen, beleven, uitgaan, werken, tuinieren, timmeren... Ik neem nu even de tijd om te genieten van stilte en rust, van het niet per se hoeven en moeten. Het besef dat tijd ook trager kan gaan, is een bevrijdende ontdekking. Ik concentreer mij voortaan iets meer op het (glim)lachen, kijken, luisteren, verwonderen, rusten, slapen, lezen, denken...

Tijdens de korte vakantie heb ik ook een aantal (dringende) zaken in orde gebracht.
Zo heb ik mijn jaarlijkse afspraak bij de tandarts vervroegd. Het werd mij aangeraden om gaatjes nu dicht te laten maken, want tijdens mijn therapie zou dat moeilijker worden. Mijn bloed zal blijkbaar minder vlug stollen, dus vermijd ik dan best snij- en prikwonden. Ook chemo is niet echt een zegen voor het gebit. Al bij al viel het nog mee: 2 kleine gaatjes die in een mum van tijd vakkundig opgevuld werden. Check!
Blij dat ik mijn eerste vinkje kan zetten. Soms neemt de structuur-mens het nog over in mij. Daar gaan dan al die goede voornemens van hierboven. Tja, je verandert het beestje niet meteen, vermoed ik.

Dinsdag zijn mijn ouders langs geweest. Ze hebben beiden een gezegende leeftijd. Gelouterd, maar gezegend, omdat zij zowel fysiek als mentaal nog heel wat mogelijkheden hebben. Het kan immers ook anders en minder positief zijn, dat oud worden, waardoor het vaak ook minder aangenaam wordt, omdat je vooral afhankelijk wordt.
Ik heb de laatste tijd wel de vervelende gewoonte om bij alles en nog wat getallen te gaan op- of aftellen:
- Tel daar dan 35 jaar bij en dan heb ik ook die leeftijd...
- In 2000 was ik nog maar 38 jaar...
- Ik heb nu de leeftijd van mijn ouders toen ik zelf een 18 jarige was...
Ik vermoed dat deze kronkel zijn oorzaak vindt bij het meer stil staan bij de eindigheid van dit leven.
En dat brengt bij naadloos bij mijn bezoek aan het Huis van de Mens. Daar heb ik informatie mogen ontvangen over heel wat (delicate) onderwerpen als euthanasie, orgaandonatie, volmachten, enz... Het komt er eigenlijk op neer dat je de zorgen en lasten tijdens de periode van verdriet kan verminderen voor jouw nabestaanden. Het geeft mij wel een dubbel gevoel: enerzijds ga ik resoluut voor mijn genezing, waarin ik nog steeds geloof, anderzijds doen dergelijke zaken jou ook stil staan bij de kans van een niet-genezing en de gevolgen daaraan verbonden. Maar blijkbaar willen wij zelfs na het leven nog kunnen controleren wat er dan moet gebeuren. Zeer vreemd, vind ik dat.
Mijn kinderen zullen ook een poos niet meer in huis vertoeven. De dagelijkse beslommeringen zullen op een bepaald moment te hoog gegrepen zijn voor mij. Was, plas en koken, die dagelijkse activiteiten veranderen van een gewone taak tot een zware inspanning. Dus ben ik dankbaar dat mijn rol even helemaal overgenomen wordt. Bedankt!                                                                                                               Maar ik zal wel steeds uitkijken naar een bezoek van hen. Ook die momenten van ontmoeten zullen mij helpen bij mijn strijd. Wanneer ik hen zie, dan weet ik weer heel goed waarom ik nog wil verder leven.

Als afsluiter van dit weekje vakantie ben ik op stap geweest naar Nederland. Ik had nog een bongo-bon uit te geven, een cadeautje gekregen van de collega's, dus heb ik dat maar gedaan. Een fijn en net hotelletje was de uitvalsbasis om Rotterdam te gaan verkennen. Ik hoefde niet alles te zien, maar ik wou de momenten vooral op mij laten afkomen. En ja, het zijn steeds de toevalligheden die een mens deugd doen: een opvallend interieur, de architecturale kracht van een gebouw, het heerlijk bakje 'pleur', de fijne smaak in een Oosterse lekkernij, de vriendelijke dame van het museum, het woelige ritje met de watertaxi...

Ik heb er van genoten, maar ik voel op momenten toch wel de ziekte in mijn lijf. Het wordt stilaan tijd dat ik in behandeling ga.
Maandag is mijn oudste dochter jarig. Aangezien je de leeftijd van een dame niet zomaar te grabbel mag gooien, probeer ik mij daar ook aan te houden, maar zeg maar dat ze in de categorie van jong-volwassen terecht hoort. Veel vieren zal er echter niet bij zijn, want studeren stopt niet even voor dit vieren. Maar de wensen en het vieren gebeurden dan wat vroeger en waren evenzeer gemeend.
Dinsdag begint dan de eerste fase van mijn nieuwe strijd. Ik ga om 7u van start met een hele resem van onderzoeken en hoogstwaarschijnlijk druppelen ergens in de namiddag de eerste zakjes medicatie van de chemo door mijn aderen. Ik probeer de vele vragen in mijn hoofd enigszins te onderdrukken: Zal de chemo aanslaan? Hoe zal ik mij voelen? Is het dus inderdaad nodig dat ik telkens bij dit toedienen ongeveer 5 dagen in het ziekenhuis moet blijven? Wat zullen de eerste nevenverschijnselen zijn?
Zaterdag mag ik normaliter naar huis en dan zal ik weer de tijd hebben om mijn wedervaren te delen. Ik hou jullie wel op de hoogte! Kat in 't bakkie!