Een hoofdstuk afsluiten...toch voor even!

Vandaag mijn laatste dag op school doorgebracht. Ik heb er ten volle van genoten. De periode is veel te kort geweest. Helaas. Slechts 2 maanden heb ik mijn job (lees: ding) opnieuw kunnen 'doen'. Het was met veel enthousiasme en goesting dat ik na de kerstvakantie weer aan de slag ging. Na een afwezigheid van bijna een jaar, besefte ik nog ietsje meer hoe graag ik mijn 'ding' wel doe, hoeveel voldoening dit werk mij telkens geeft. Ik ben daar zo dankbaar voor! Ik ben tevens blij en opgelucht dat bepaalde zaken een happy end gekregen hebben tijdens deze 2 maanden. Samen met de vele collega's hebben wij er voor kunnen zorgen dat we een gemeenteschool kunnen blijven. Dan merk je maar weer dat een goed team op zulke momenten resultaat kan boeken, zeker wanneer dit team aan één zeel trekt.  En dat hebben wij gedaan, mensen. Daar mogen we best wel fier op zijn.
Een volgende horde was de doorlichting. Een team van inspecteurs kwam onze school als eerste van de scholengemeenschap doorlichten. Ik stamp natuurlijk een open deur in door te zeggen dat dit hele gebeuren de nodige stress met zich mee brengt. Maar eerlijk, ik heb er steeds in geloofd. Ik heb dan ook het geluk, omwille van mijn job, om alles vanuit een ander perspectief te kunnen zien en wist met zekerheid dat de school heel wat positieve groeiprocessen doorlopen had ten opzichte van de eerdere doorlichting (2007). Die processen hebben de school naar een hoger niveau getild, op alle vlakken, en dat is de verdienste van heel veel mensen. Uiteraard zijn prestaties en competenties belangrijk, dat hoor je mij niet ontkennen. Eén van de kerntaken van een school is en blijft kennis overbrengen bij kinderen. Dus moet dat stuk ook top zijn. Maar het is wel dankzij een goede sfeer, de vele kansen tot zelfontplooiing, de waardering voor het individu...dat een school kan worden waarvoor zij staat. Ik ben blij dat ik hier ook een stukje aan heb kunnen bijdragen. Ik besef dat ik in 2007 de juiste keuze gemaakt heb door te kiezen voor GBS Haacht. Na meer dan 20 jaren zelf les te hebben mogen geven, was ik toe aan deze nieuwe uitdaging.
De laatste dagen heb ik dan ook zeer intens doorvoeld en beleefd.
Woensdag na het gesprek met de inspecteurs was ik apetrots op de school. Wanneer de school de waardering krijgt die het verdient, dan straalt dat op ieder van ons af en geeft het aan iedereen letterlijk een boost van geluk en trots. We hoeven daar niet flauw over te doen: waardering streelt altijd het ego. En ja, er zijn ook werkpunten, maar die worden er met veel plezier bijgenomen, toch?
Donderdag was er dan het aangename afscheid in het bijzijn van de collega's uit Klimop. Tijd (leren en) kunnen vrij maken om 1001 vragen te stellen, om over koetjes en kalfjes te keuvelen, om even samen te zijn...tjonge daar kunnen nog geen 100 nascholingsdagen aan tippen.
Op vrijdag, mijn laatste dag op school, was er dan die bonte carnavalstoet in 't Haegje. Kinderen en ouders, juffen en meesters, verkleed in clowns, vampieren en andere vreemde figuren, de fanfare vrolijk op kop, de massa, huppelend en dansend, luid toeterend en zingend, kuiert doorheen de straten van het dorp. Wat een vrolijke bende, wat een beleving! Onder de middag nog eens aangeschoven voor een warme maaltijd bij Suzanne. "Sssst, nog even stil zijn jongens en meisjes" proberen beide juffen de kinderen tot zachte stilte aan te manen. Ik ben aan het genieten! Een leuke babbel met Renzo die mij een (romantisch) geheimpje verklapt en ondertussen zijn 3de kom tomatensoep naar binnen slurpt. Man, wat ga ik dit missen!
Maar nu moet ik dit alles weer leren los laten. Ik heb het al een keertje moeten doen, dus ik weet wat het is, maar toch...
Mijn therapie en revalidatie zullen heel wat tijd vragen en mensen zeggen goedbedoeld dat mijn gezondheid nu voorgaat. Dat is ook wel zo, maar het gemis zal toch knagen. Ik moet er ook wel rekening mee houden dat een terugkeer misschien ook niet meer mogelijk is. Heel even durf ik dat ook te bedenken, maar al vlug haalt mijn positieve drive de bovenhand. Ik kijk dan fluks naar de groepsfoto en slogan op de poster die 2 juffen mij vandaag namens het voltallige team kwamen overhandigen: 'Met een sterk team achter je, geraak je ver!' Wie krijgt er dan geen krop in de keel...? Bedankt juffen en meesters voor al die eerlijke warmte die ik de voorbije weken heb mogen ervaren.
Weet je, ik neem die fijne herinneringen nu mee naar huis en koester ze als echte kostbaarheden.
Nu ga ik een week heel goed rusten, zodat ik met veel moed en 1 brok energie weldra kan starten aan mijn therapie, aan die genezing.
Heeft er vanavond iemand naar 'Reyers Laat' gekeken?
Op vrijdag vind ik het programma op zijn best, omdat de tijd even niet moet haasten. Nee integendeel, je voelt de rust van de gesprekken als een aangenaam alternatief voor al het geraas dat volgens mij al te vaak op de buis terecht komt. Lieven vind ik ook nog net iets sterker dan Kathleen, maar zij moet nog wat wennen aan het nieuwe metier, veronderstel ik. Deze avond waren er 2 bekende Damen aanwezig. Wat een warme en authentieke mensen waren me dat! De ene is een advocaat met een missie en met een bepaalde flair die je volgens mij enkel via de genen kan meekrijgen , de andere is een pure en kwetsbare leermeesteres in de dramakunst. Elk van hen brengt een verhaal en een aantal beelden mee. Sober kader, eenvoudige formule, maar het werkt voor mij. En toen stond ik even paf en kwam er een moment van herkenning. Katelijne vertelt over de kanker van haar broer. Het lijkt wel of ik mijn eigenste diagnose voor de 2de maal aanhoor. Volgens de dokters is mijn kanker vrij zeldzaam, maar is het dan toeval dat nu, op dit moment, een ander zeldzaam mens opduikt in een verhaal op het scherm? Er is hoop, ik voel het. Ik ga met veel moed en kracht de ziekte bestrijden. Ik eindig mijn 2de schrijfsel met een mooie omschrijving die ik toegespeeld kreeg van een nieuwe kennis en waar ik niet veel extra uitleg hoef aan toe te voegen: "Daniël, er staat een hele hoge berg voor je, maar ik ben er van overtuigd dat je een hele boel sherpa's hebt waarop je kan terugvallen voor de nodige bevoorrading onderweg."
Zo waar, zo raak...en ja, ik heb dat geluk.